Kardır yağan üstümüze geceden,
Yağmurlu, karanlık bir düşünceden,
Ormanın uğultusuyla birlikte
Ve dörtnala, dümdüz bir mavilikte
Kar yağıyor üstümüze inceden
uzaktadır her şey,
gökyüzü, deniz
her an peşimizde koşan gölgemiz..
Gözlerin, dişlerin ve ak pak gerdanınla
Ne güzel komşumuzdun sen, Fahriye abla!
Sayfa 67
Bazı şiirler yaratıcılarına karşın büyürler. Bu
başlangıçta şairin pek önem vermediği bir şiir olabilir. Yayımlandığında bakar ki birden büyüyüvermiştir. Böylece de yaratıcısına karşı gelmiştir. Dıranas'ın Fahriye Abla şiiri buna iyi bir örnektir. Dıranas, onu hiç önemsemediğini söyler. Ama yayımlandıktan sonraki ünü onu şaşırtmıştır. Şiirin bu dayatması karşısında da, onu kitabına almamazlık edememiştir. Bu benim de başıma geldi. Mustafa Çapkan İçin Ağıt çok sevilmiştir, ama ben onu kitaplarıma almamakta direndim, direniyorum hâlâ da. Bu daha ne
kadar sürer? bilmem. Bu gerçeğe, şiirin şaire öğrettiği diye bakmalı mı bilmem? Öte yandan, şairin önem verdiği nice şiiri de (nice yıllara karşın) bir türlü büyüyememiştir.
Hava keskin bir kömür kokusuyIa doIar,
Kapanırdı daha gün batmadan kapıIar.
Bu, afyon ruhu gibi baygın mahaIIeden,
HayaIimde tek çizgi bir sen kaImışsın, sen!
HüIyasındaki geniş aydınIığa güIen
GözIerin, dişIerin ve ak pak gerdanınIa
Ne güzel komşumuzdun sen, Fahriye abla!
Ahmet Muhip Dıranas
Bu Ne Biçim Hayat
bu ne biçim postacı
üç defa çalıyor kapıyı
bu ne biçim kel
hem merhemi var
hem sürmüyor başına
bu ne biçim biçimler
istediğiniz kadar çoğaltılabilir
memleket çok müsait buna
örneğin yeni bir komşu taşındı karşıya
bir baktım fahriye abla!
kırk yıllık bir rötar yapmış
erzincan treni
ben gelmişim şu yaşıma
o ise şiirdeki yaşından gün almamış daha
benimki ne biçim hayat
uymuyor ne gördüklerime
ne duyduklarıma
ne okuduklarıma
ben ne biçim benim
ne kendime benziyorum
ne başkalarına 
Murathan Mungan
Fahriye Abla
Gönül verdin derlerdi o delikanlıya,
En sonunda varmışsın bir Erzincanlıya.
Bilmem şimdi hâlâ bu ilk kocanda mısın,
Hâlâ dağları karlı Erzincan'da mısın?
Bırak, geçmiş günleri gönlüm hatırlasın;
Hâtırada kalan şey değişmez zamanla.
Ne vefalı komşumdun sen, Fahriye abla!
Ahmet Muhip DIRANAS
Küçümsemeyin şiiri 2020 Kpss sorusuydu :)
Güneşin batmasına yakın saatlerde
Yıkanırdı gölgesi kuytu bir derede
Yaz kış yeşil bir saksı ıtır pencerede
Bahçede akasyalar açardı baharla
Ne şirin komşumuzdun fahriye abla..
Ahmet Muhip Dıranas
Bahçende akasyalar açardı baharla
Ne şirin komşumuzdun sen, Fahriye abla!
Sayfa 67
Ne şirin komşumuzdun sen Fahriye abla
Ne çapkın komşumuzdun sen Fahriye abla
Ne güzel komşumuzdun sen Fahriye abla
bu ne biçim postacı
üç defa çalıyor kapıyı
bu ne biçim kel*
hem merhemi var
hem sürmüyor başına
bu ne biçim biçimler
istediğiniz kadar çoğaltılabilir
memleket çok müsait buna
örneğin yeni bir komşu taşındı karşıya
bir baktım fahriye abla!
kırk yıllık bir rötar yapmış
erzincan treni
ben gelmişim şu yaşıma
o ise şiirdeki yaşından gün almamış daha
benimki ne biçim hayat
uymuyor ne gördüklerime
ne duyduklarıma
ne okuduklarıma
ben ne biçim benim
ne kendime benziyorum
ne başkalarına
Fahriye Abla
Hava keskin bir kömür kokusuyla dolar,
Kapanırdı daha gün batınadan kapılar.
Bu, afyon ruhu gibi baygın mahalleden,
Hayalimde tek çizgi bir sen kalmışsın, sen!
Hülyasındaki geniş aydınlığa gülen
Gözlerin, dişlerin ve ak pak gerdanınla
Ne güzel komşumuzdun sen, Fahriye abla!
