Fatih Y.
@fatihy0797
Atatürk Üniversitesi
“May everyone be happy in the possibilities they choose.”
4 okur puanı
Ocak 2021 tarihinde katıldı
Hoşçakal Erzurum...
Yapman gereken ağır basar bazen, nereye gittiğinin önemi yoktur. Artık korkmazsın, teslim olursun, sadece gidersin. Bir şehri terk etmek bazen yeni bir başlangıç, bazen bir bitiş... Üzerine basılacak caddeleri, parkları bitmiştir senin için. Hayalet gibisindir. Kendinin bile bilmediğin renklerle olmayan duvarlara boyarsın. Arafta kalırsın, gidersin. Bir şehri terk etmek;unutmaya çalışmaktır. Anıları, gerçekleri, yalanları, umutları...Unuturken hatırlamak istediklerini bir çantaya sığdırıp yanında götürüsün. Onlar senin en güzel yanındır. Hoşçakal şehrim boyadığım tüm duvarları, hoşçakal Erzurum...
Ne yaşarsam yaşayayım, gerçekten seven insanlar beni anlamaktan vazgeçmedi. Beni anlamaya çalışmaktan vazgeçmedi. İyi yada kötü istemediğim hiçbir şeyi yapmadım... Hata olmadı mı? Oldu elbet, insanım. Ama hatalarda benim, onlarda bana ait. Ne olduysa kendimle yaşadım sadece. Kendim dışında da kimseye zararım olmadı. Ve o yaşadığım hataların hepsi bana bir şeyler öğretti. Beni bugünkü ben yaptı. Dolayısıyla hiçbir şeyden keşke olmasaydı demedim. Kendimin her şeyden ve herkesten daha kıymetli olduğunu öğrendim.
“İnsan kırıldığı zaman içinde bir kapı daha kapatıyor. Ondan sonra dışarı çıkmak daha da güç...”
Okur Takip Önerileri
“Sular yükselince, balıklar karıncaları yer. Sular çekilince de karıncalar balıkları yer.
Kimse bugünkü üstünlüğüne ve gücüne güvenmemelidir,çünkü kimin kimi yiyeceğine “suyun akışı” karar verir. Size vadedilen günlerinizi sağlam insanlarla geçirin. Zaman akıyor,gerisi bom boş.”
Fatih Y. tekrar paylaştı.
Az önce şöyle bir cümle okudum:"iki insanın birbiriyle karşılaşması kadere, tanıştıktan sonra yan yana kalmaları ise onların gayretine bağlıdır..
Büyüdük galiba...
“Büyüdük herhalde, çünkü hiçbir şey eskisi gibi tat vermiyordu artık. Önceki davranışlarım, hareketlerim, sevdiğim ve istediğim şeylerden şimdi eser yok. Topluluğa karışmayı isteyen, topluca bir şeyler yapmayı seven ben, şimdi ise topluluktan ve hayattan bile beklentim kalmadı. “Kendi kabuğuna çekilmek” deyiminin anlamını bu aralar daha iyi anlıyorum. Hayat dediğimiz de ya siyahtır yada beyaz. Benim gibi anlamsızca sizde gri tonlarda yaşıyorsanız bu hayatı, geçmiş olsun maalesef büyümüşsünüzdür demektir...”
Aklım, fikrim, kalbim, gelecek kaygım, beklentiler vs. vs. hepsi birbirine girdi gece gece. Yine yaptım yapacağımı 😶😏
Bana “İnsanlarla ne problemin var?” diye soruyorlar. Ne yalan söyleyeyim; ben hiç menfaatçi antilop görmedim,ben hiç riyakar bir mantis karidesi görmedim,ben hiç yalancı bir orkide görmedim,ben hiç tecavüzcü bir papatya görmedim.
“Bunların hepsini insanlarda gördüm.”
-Bukowski
Herkes hayatın sadece toz pembe tarafını görüyor, peki hayatın diğer tarafını yani acımasız gerçekler ne oluyor..?
Bazı şeyleri söyleyemiyorsun. Anlatamıyorsun, içinden çıkamıyorsun. Artık bu saatten sonra gerek bile yok diyorsun, “Böyle daha mutluyum.” diyerek kendini avutuyorsun. Aslında mutlusun da gerçekten. Ne kadar da ağır ve karmaşık bir yük değil mi?
Yapman gereken ağır basar bazen. Düzeliyor zamanla her şey. Ama eksiliyor da hayatındaki insanlar. Yoruluyorsun belki tek başına mücadele etmekten. İnsanlara eskisi gibi güvenemiyor, boş konuşanlara tahammül dahi edemiyor, yeni insan tanımaktan da çekiniyorsun artık. Çünkü hayatında olan insanların sana yettiğinin ve bu şekilde daha da mutlu olduğunun farkına varmışsındır geç te olsa. Evet düzeliyor zamanla her şey, zaman her şeyin ilacıdır çünkü, zaman su gibi akıp giderken bile en iyi desteğin olmuş oluyor her zaman.
Bir ip cambazını yüzlerce kişi neden izler?
İpi geçtiğini görmek için mi?
Hayır değil, düştüğünü görmek için...
Asıl seyirlik olan başarı değil, her zaman devriliş, başaramayıştır.
O yüzden de uçuruma giderken kimse durdurmaz kralı, nefeslerini tutup susarak izlerler sadece.
“Artık bu saatten sonra yalnız değilim, sadece Tek başımayım.”
Olgunlaştıkça kimseyle uğraşasın gelmiyor. Kendini yetiştirememiş insanlardan uzaklaşıyorsun. Hiçbir kimseye fazla güvenemiyor ve fazla değer veremiyorsun. Çünkü bu fazlalıkların seni daha çok incittiğini biliyorsun.
Meğer ne kadar da zormuş sorguya çekmek hayatı;
“Cezasız mı kalırlar pervasız tüketilmiş o yaşamlar?”