“Elli sayfalık kitapta en fazla ne anlatabilir ki?” diye düşünerek başladığım bu kitap beni fazlasıyla şaşırttı.Ana karakterle empati kurdum, onun yerinde olsaydım ne yapardım diye düşündüm. Sonu da çok güzel bağlanmış. Yazar ana karakterin anksiyetesini cümleleriyle yansıtmış. Kitabın ilk sayfasından beri başlığa eklediğim şarkı olan “The Archer” kafamda çalmaya başladı. Bu kitaptan mı esinlenerek yazıldı bilmiyorum ama şarkının sözleriyle ana karakterin düşünceleri uyumluydu. Aynı sözlerin tekrarlanması, kim gidebilir ancak kim kalabilir karmaşası, etrafta ne yaptığını bilmeden bilinçsizce dolaşması… İlk okuduğum Stefan Zweig kitabı oldu, yazarın diğer kitaplarını da merak etmeye başladım.
