Faust

Tanrı'nın dikkatini çeken bir kulu vardır. İlahi bilgisi yüksek olan, bir çok bilimle ilgilenen ama içindeki boşluk gittikçe büyüyen Faust.
Tanrı, Mefisto (Şeytan) ile konuşurken Mefisto Faust'u kendi yoluna çekeceğine dair Tanrı'ya söz verir.

Burada ilgimi çeken Tanrı'nın şu sözü: İnsan yaşadığı ve araştırıp çalıştığı sürece yanılabilir. Goethe'nin insanın doğuştan iyi olduğuna inanması kitabı okuduktan sonra ilginç gelmişti. Her düşünce grubunun her yerde aynı fikri savunmasını çok ince alaya alıyordu ve kitapta en çok zevk aldığım kısım bu oldu.

 Dünyaya gelmeyi, şanı, şöhreti, para içinde yaşamayı istemeyi büyük bir talihsizlik olarak değerlendiriyor Goethe. Ve bu acısını, bütün insanlığın benliğini kendi benliğimde hissedip mahvolmak istyiyorum, diyerek dile getiriyor.


Faust "ermiş" düşüncelerle serüvenine başlıyor. Mefisto'yla anlaşıyorlar ve kendisinin anlamadığı, görmek isteyip ulaşamadığı bilgi, zevk ve aşk diyarlarına gidiyorlar.

Bu yolculukta bir çok karakter girdi kitaba. Yunan mitolojisinden tanrılar, padişahlar, halk koroları, melek koroları. Bu okumamı en çok  zorlaştıran unsur oldu. Karmaşa içinde kendimi kasarak okudum. Belki de Goethe böyle olmasını istedi. (Veya ben tiyatro oyunu okumayı bilmiyorum.) Çünkü sık sık Faust ve Mefisto'nun gezdiği yerler cüce cinlerin, çirkin cadıların gezdiği yerlerdi. Haliyle okurken de karmaşaya kapılıyorsunuz.

Yine de bir ömür boyunca yazılması, devrine göre bir çok cesur düşünce içermesi açısından bu kitap güzel bir deneyimdi.