İnsan ya geleneklere karşı koyup açık ve cesur yaşamalı, yahut da, inandığı bazı kıymetler varsa, onlar için fedakârlık yapmalı. En çirkin şey ikisine birden sahip çıkan müraîliktir.
Sevgi neydi? Sevgi emekti...Sabırdı...Özveriydi...Parayla satın alınamayan değerlerdi...Sevgi zor günlerinde sahip çıkmaktı...Yollar dikenli de olsa, o yollarda kanaya kanaya ama dimdik, vazgeçmeden yürüyebilmekti...Sevgi geçici bir heves değildir...Cesur olanların işidir...Mesafeler ve zaman öldüremez sevgiyi...Sevgi o yokken bile sevmeyi bilmek, varlığına şükredebilmektir...İçinde fedakarlık içermeyen sevgi, gerçek sevgi değildir...Sevgi mücadele etmektir...ve en önemlisi; sevdiğini olduğu gibi, onu değiştirmeden kabul edebilmektir...Gerçekten sevebilecek kadar yürekli olanın sevgililer günü kutlu olsun..
Sevgide fedakarlık yolunu bulamayanları
Asla gönül kapınızdan içeri sokmayın.
Uğruna fedakârlık yapmadığın sevgiyi, yüreğinde taşıyıp da kendine yük etme.
"Sevmesini bunlar biliyor. Susarak sevmesini. Erkek susar, kadın da. "Beni seviyor musun?"lar yok. "Daha mı az, daha mı çok?"lar yok. Maziden ve istikbalden şüpheler yok. Emniyet yüzde yüz. Fedakârlık bitirmiş. "Ben seninim, sen de benim." O kadar. "Sözlüyüm" diyorlar. Bitti. İki taraf da ölünceye kadar öteki için parçalanmayı göze alıyor. Sessiz. Aşk mektupları, sitemler, tehditler yok. Mutfakta bir tıkırtı İclal, Mustafa'nın çorbasını pişiriyor. Hep onu düşünüyor. Yirmi sene, elli sene hep onu düşünecek. Mustafa eşikte görünüyor. Sessiz. Dil dökmüyor. Dil olmayan yerde yalan olur mu? Onun bir İclal'i var. Dünya o. Mağrur, susuyor. Vazife saati. İclal daha çorbayı pişiriyor. Ne ciddiyet!
Sevmesini bunlar biliyor. Bunlar olmasa dünya ne kadar tenha ve hazin olur..."
