Sueda (@fsuedav) 1000Kitap'ta

Kim olduğu fark etmeksizin birisi size ilgi gösterdiğinde, örneğin; hastayken o ıhlamuru siz hazırlamıyorsanız, bir yere gitmeyi çok istediğinizde sizin için o ortamın planını kurup “hadi gidelim” diyen biri varsa ya da sıkıcı işleriniz vardır ama yapmanız gerekiyordur ya, işte o zaman yanınızda sizin yapabilmeniz için orada olan birisi varsa. Sadece sizin için… Çok kıymetli, elmas değerinde belki daha fazlası. Çünkü insanı heveslendiren, ayağa kaldıran, depresyona girmesini engelleyen, güç olan, destek olan şey sevgi ve ilgi. Bunu karşılayan olmayınca sürekli sömürüldüğünüzü, değersiz olduğunuzu ve çevrenizde ne kadar bencil insan olduğu görüyorsunuz ve kötü hissediyorsunuz. Bir de ben umursamaz biriyim, ben böyleyim, çok abartıyorsun, gibi saçma bahaneler sunarlar. Çünkü hatalı olduğunu kabul etmek istemezler, çıkış yolu kalmayıp kabul ettiğinde de gülerek, ciddiye almadan ağzının kenarından özür dilerler. Ve unutur giderler, önemsemezler. Sonra siz daha da değersiz hissedersiniz. O değersizlik hissi de sizi yalnız hissettirir. Ve yalnızlık ihtiyaç duyulduğunda güzel bir şey, maruz kaldığınızda değil. İşte bu hislerle boğuşan biri, o ıhlamuru getiren birine karşı kendini mahçup, dikken üstünde hisseder, bi ufak utanır bile. Kalbi yumuşacık olur. Sonra düşünür durur ben ne kadar kendimden ödün vermişim, çevremde bana değer veren insanlar var sanıyormuşum ama yokmuş diye düşünür ve daha niceleri. Buna aydınlama diyebilir miyiz? Belki…