"Korkuyu Beklerken" üzerine;
...
Bizi ayakta tutan korku...Bazen yaşadığını hissetmekte güçlük çeker insan, kalbinin ritmi değişmediğinden varlığını unutmuştur çoktan. Yaşamak haz vermedikçe vazgeçer her şeyden, nefes almak kalır sadece yaşama tutunma adına elinde. İşte tam o sırada, monotonlaşmışken atmaktan vazgeçmeyen kalp ritmimiz, birden değiştiğine inanmak isteriz bir vesileyle. Bazen bu vesile bir sevgi kırıntısı, bazen bir merak, kimi zaman bir endişe, ufak bir kaygı, bir şeyi öğrenmeye olan ilgi gibi basit ama var olma belirtisi olur. İşte o zaman, bir zamanlar hissetmiş olmalıyız ki aşina gelsin, bir yaşam belirtisi hisseder insan. Ancak anlık durumlar olduğu için çok yükselemeden nabızlar gerisingeri döner yalın haline. Yalınlığın getirdiği bir buhran olduğu aşikardır. En azından duygusal bir yalınlık yaşandığı. Reddetmekten midir sahi bazı toplumsal beklentileri? Toplum beklentisi ciddi kararlar almakta o kadar da itici bir güç olmalı mıdır? Herkes mi rol yapmaktadır, rol yaptığının farkında mı değildir, rol yapmayanlar mı vardır, rol yapmayı beceremeyenler mi? Reddebilenlerin, varlığını ortaya koyarkenki yok oluşlarının ironisi...
