Kitaba başka bir isim verebilseydim,Tolstoy'un Anlam Arayışı derdim.
Yaşamının büyük bir kısmını 'inançsız' bir şekilde geçiren;
Hayata tutunmak ve kendini öldürmemek için tek bir sebep bile bulamayan Tolstoy,
inançla, dinle tanıştığında hayatının anlamını buluyor,
Tanrı'nın bu hayatın hakikatlerinden olduğu, hatta tek hakikatin o olduğu;
bundan da öte, Tanrı'nın yaşamın ta kendisi olduğu sonucuna varıyor.
"Hayatın anlamını kavramak için, her şeyden önce hayatın anlamsız ve kötü olmaması gerekir" diyor ve burdan hareketle, yaşadığı hayatın yönünü ve -tabiri caizse- kalitesini değiştirdikten sonra hayatın sorusuna cevap bulabiliyor.
Dine tutunduktan sonra bir müddet, kendine yanlış gelen şeylere rağmen, sırf anlamsız kalmamak için Hristiyanlık dinine bir bütün olarak inanıyor ama sonraları kendi içindeki sesi susturmayı bırakıp,
dinin tamamen doğru olamayacağı gibi tamamen yanlış da olamayacağı sonucuna varıyor.
ve tabiri caizse kendi dinini oluşturarak inanmaya devam ediyor.
Kendini ifade edişine, yaşadığı süreçleri adeta bize de yaşatan bir dille, samimi itiraflarda bulunmasına hayran oldum. Yazdıklarını okurken onun ne hissettiğini ben de hissediyordum. ve adeta onunla birlikte bir sorgulama sürecine girdim.
Sonunda Tolstoy ile aynı sonuca varılmayacak olunsa bile,
bence çok güzel bir anlam arayışı kitabıydı.
Dilerim şu an olduğu yerde huzur içindedir.
ve bulduğu anlam onu hakikate ulaştırmıştır :)))
Marcel Proust
