Altını çizdiğim ilk cümleyle (aynı zamanda kitabın da ilk cümlesi) başlamak isterim:
“Ben çocuğum. Annemle babam beni bu dünyaya davet ettiler ve geldim. Bir çocuğu dünyaya davet eden herkes, onu beslemekle, giydirmekle, duygusal ve fiziksel ihtiyaçlarını karşılamakla yükümlüdür. Ben hiç kimseye borçlu doğmadım.”
Evet biz büyüklerimizden maalesef hep böyle gördük. Onların istediği gibi biri olmazsak, bize verilen emeklere yazık olurdu. Biz onların mükemmel planlarına uyum sağlamak zorundaydık. Fakat “davet edilen” bizdik. Bir misafirin bile her istediği yapılırken, memnun edilmeye çalışılırken maalesef ki biz görülmedik.
Kitabı okurken, içimde büyük bir öfke hissettim. Topluma karşı, aileme karşı…
Bu öfkenin sebebini anlamaya çalıştığımda gördüm ki, aslında öfkem kendime. Eleştirdiğim şeyleri eninde sonunda yapıyor oluşuma.
İçimdeki çocuk bazı şeyleri yanlış yaptığımı söyledi ve bu sefer düzeltebileceğimizi biliyoruz.
Kitabın bana yansıyan yeri çok ama anlatmak istediklerim bu kadar.
Ve bana hissettirdiklerini unutmamak için sık sık okuyacağım, siz de okuyunuz…
