Yahudiler, gazap edilmiş olanlar; Hristiyanlar da sapmış olanlardır. "
Ahmed, Müsned, 32/123-124, H. No: 19381, Tirmizi, Sünen, H. No: 2952'de Adly b. Hatem رضـﮯ اللـہ عنـہ :'dan, Ibn Hacer, Fethu'l-Barl, 8/159'da "hasen," Ahmed Şakir, Taberi Tefsiri tahkikinde (1/186) ve el-Elbâni, Sahihu'l-Cami, s. 1363'te "sahih" demiştir.
Ana," dedi, "sen eskiden hiç böyle değildin... Ananın yüzü sertleşti, bakışları soğuklaştı. "Şimdiye kadar evim hiç yıkılmamıştıda ondan," dedi. "Şimdiye kadar çoluğum çocuğum hiç sokak ortasında kalmamıştı. Şimdiye kadar hiçbir şeyimi satmamıştım. “
Sayfa 96Kitabı okuyor
Bu dünyada inandığım bir tek şey varsa, o da bir insanın başka bir insanın hayatına karışmaya hakkı olmadığıdır.
Sayfa 272Kitabı okudu
İnsanın kendisi bir ülkü uğrunda ıstırap çekmez ve ölmezse korkun, çünkü bu tek nitelik insanın temelidir ve bu tek nitelik, insanı evrendeki bütün öteki şeylerden ayırır.
Sayfa 185Kitabı okudu
Aile üyeleri boşa gidecek bir şey olduğu zaman ananın da hoşuna gidiyor mu diye yüzüne bakarlardı. Ana, eksik malzeme ile neşe yaratmayı çok iyi bilirdi.
Sayfa 92Kitabı okudu
Yazarı neredeyse hepimiz 
Fareler ve İnsanlar kitabından biliyoruz. O yüzden yazardan hiç bahsetmeden direkt kitaba giriş yapacağım.
Öncelikle kitapta beni benden alan bir nokta vardı. Bazıları belki bu beğendiğim noktanın hikayenin akıcılığını azalttığını iddia edebilir, ama benim kitapta en çok sevdiğim şey bu oldu. Her bölümün sonunda 2-3 sayfalık kısa bir bölüm var. Bu bölümlerde John Steinbeck sosyologluğunu konuşturmuş diyebilirim. Hikayenin olay çizgisiyle çok az bağlı olan bu bölümlerde yazar öyle bir sosyolojik analiz yapıyor ki, bu analiz kendimi tam da kitabın içindeki hikayenin içinde bulmama yol açıyordu.
Hikayenin büyük kısmı yollarda geçiyor ve biz okuyucular da o aile ile birlikte yolculuk yapıyoruz. Ailenin açlığını midemizde hissediyoruz, susuzluğu dudaklarımız çatlayarak hissediyoruz, yoruluyoruz, dinleniyoruz, terliyoruz. Günlerce duş alamayan ailenin ter kokusunu duyuyoruz. Çocukların bütün her şeye rağmen o kaygısızlığını çok iyi görüyoruz, onlarla eğleniyoruz, yaramazlık yapıyoruz.
Kitapta beni en çok etkileyen karakter ise John amca oldu. Hayatında bir kez yaptığı o hatanın ağırlığı ona o kadar çok gelmiş ki John bunun altından kalkamıyor, baş edemiyor. Her boş kaldığı anında acı çekiyor. Karısının karın ağrısını hafife alıp hastaneye götürmediği için ölmesi ona öyle bir vicdan azabı veriyor ki ondan bahsedilen her satırda bunu hissediyoruz. Hiçbir şey artık onu şaşırtmıyor ya da üzmüyor. Kitap bize bu vicdan azabını o kadar iyi yansıtıyor ki...
— Artık sen hiçbir şeyden kesinlikle söz
etmiyorsun.
— Tabiî, çünkü hiçbir şeye güvenim yok da
ondan.
Sayfa 614Kitabı okuyor
İnsan hep kendi günahlarını kendi yarata yarata yaşar ve ölür
"Anne, eğer tutturdukları şey yasa olsa, dayanır insan. Ama yasa değil. Bunlar bizim ruhumuzu törpülüyor."
"Herşey bitmemişti, korkunun yerini öfke aldığı sürece hiçbir zaman her şey bitmeyecekti."
Sayfa 518Kitabı okudu