Karlı bir kış günüydü...Yağan kardan üşümüş küçük kırangıç, yalnız yaşayan bir adamın evinin penceresinin dışına gelip gagasıyla camı tıkırdatmış, adeta adamın onun içeri girmesine müsade etmesini istemiş. Yalnız adam bu isteği görmüş, olmaz alamam, git başımdan der gibi kuşu kovalamış, sonrada kendi kendine söylenmiş, Hıh, camı tıklatmakla kendisini içeri alacığımı mı sanıyor acaba?
Gecenin ilerleyen saatlerinde canı sıkılmış, rüzgar ve soğuk arttıkça yalnız adamı daha başka düşünceler sarmış, kırlangıcın arkadaşlığını geri tepmekten biraz pişmanlık duymuş. Keşke kuşu içeri alsaydım. Ona biraz yiyecek verirdim. Minik kuş oradan oraya uçar, neşeli sesler çıkartır, cıvıltılar, yalnızlığımı paylaşırdı demiş...
