Birinci Dünya Savaşı’nın başladığı yıl intihar eden AvusturyalI şair Georg Trakl, çoğu kez son derece kişiselmiş izlenimini bırakan -çoğu kez de gerçekten öyle olan- kişisel çıkmazları çerçevesinde, bir çöküş döneminin bütün belirtilerini ancak hastalıklı ruhlara özgü bir duyarlıkla algılamış ve dizeleriyle bu çöküşün gerek haberciliğini, gerekse tanıklığını çok güçlü biçimde yapmıştı. Örneğin şairin “Geceye Şarkı” adlı şiirinden alınma şu dizelerde, insan yönünden, dahası varlık gerekçesinden yoksun kılan bir zamanın çizimleri çok açıktır:
Bir nefesin gölgesinden doğma bizler
Dolanıp durmaktayız terk edilmişliklerde
Bizler, yani sonrasızlıkta yitirilenler,
Kurbanlarız, adandıklarımızı bilmezcesine.
Hedefi olmayan yolcularız bizler,
Bulutları,rüzgârlarda dağılan,
Ya da ölümün soğuğunda üşüyen çiçekler, Yerimizden kopartılmayı beklemekteyiz.