... bir âşığın bildiği iki türlü zaman vardır, kendisine verilen zaman ve kendisinin yaratmak zorunda olduğu zaman.
Bahçedeki eski bir heykel gibi zarif ve solgundu...
Kaderi icâbı kendisinden başka hiçbir tedâriki olmayan insanlardandı.
Paramparça olmuş biri; duvarından
düşürmüş Aşkı.
İçkisine uzandı – kendi kendine mırıldanıyordu: “Matthew, kimsenin yaşamına zamanında giremedin ve hiç hatırlanmayacaksın...
"– onu besleyen senin için kullandığı sevgi sözcüğü çünkü sevgi sözcükleri insanı kayıplara karşı korurlar, ilkellerin müziği gibi. Yo, cevap verme, belleğin bile ağırlığı olduğunu biliyorum. Aşk da böyle, zamanı da alıp gittiğinde kendi ağırlığının anısını bırakıyor."
"Eskiden," dedi Nora, "insanların uyuduklarını düşünürdüm, ya da uyumasalar bile kendileri olduklarını, ama şimdi," bir sigara yaktı, elleri titriyordu, "şimdi, uyusa bile, insanın kimliğine bir şeyler yaptığını görüyorum gecenin."