Kendi kendimizle karşı karşıyayız.
Hiçbir düşman kendi gerçeğimiz kadar ürkütücü değil bizim için.
Belki de o yüzden düşmanlarımıza değil ama düşmanlıklarımıza sığınıyoruz. Herkes kendini, ‘neye ve kime düşman olduğunu’ söyleyerek tarif etmeye çalışıyor.
Olmayan kimliklerimizi, düşmanlarımızla oluşturmaya çabalıyoruz.
BDT'nin özünde dışarıdaki olaylardan çok, dışarıdaki olaylara içimizden verdiğimiz anlamın sorunlara yol açtığı tezi yatar. Düşüncelerimiz olumsuzsa, bizi mutlu edecek şeylere körelir, düşüncemizle uyumlu olmayan olayları ve uyaranları yok sayarız. Dışarıdaki her şeyi gözümüze taktığımız kara gözlükten seyrederiz. Dışarıdaki gerçek ne olursa olsun, o gerçeği bizim görme şeklimiz biricik gerçeğimiz olur ki o da karadır.
İnsanlar kendi sınırlarını, sınırlamalarını yaratır. İnsan olarak neyin olanaklı neyin olanaksız olduğunu söyler ve söylediğimize inandığımız için bunu gerçeğimiz kılarız.
