İşte budur bizim en büyük zayıflığımız. Kendimizi sevmeyi öğrenmeden, başkasını sevmeye çalışmak. Kendi varlığımızı kabullenmeden başkasının varlığını onaylamak ve sindirmeye çalışmak. Daha kendimizi hazmedemeden, iyice çiğneyip özümsemeden, başka birine yer açmak ve ona bağlamak tüm varoluşumuzu. Böyle bir denklemde mutluluk ve gerçek aşk yaşanabilir mi gerçekten?
Sayfa 74
“Madem ki dürüstsün, böyle kendi kendine dövünmekten hoşlandığını neden söylemiyorsun öyleyse! Doğrusu bu değil mi? Neden gerçekten kendin olup, asıl istediğini yapmıyorsun?”
Yaa gerçekten hepsi böyle mi düşünüyor?
Ne kadar değerli, diye düşündüm. Bu el değmemiş bakirelik.
Sayfa 88Kitabı okudu
Evlilik gerçekten bir ödevdir, kendine özgü kuralları ve yasaları vardır; bunlardan bir bölümünü seçip alarak ötekileri dışarıda bırakamayız, böyle davrandık mı dünyanın ezeli ve ebedi yasasını, toplumsal işbirliği yasasını çiğnemiş oluruz.
"Beni gerçekten böyle mi görüyorsun ?"
"Ne gibi?"
"Benim gördüğümden daha iyi bir versiyonmuş gibi geldi."
Sayfa 277Kitabı okuyor
Bir kaç hafta sonra yine Dimitri'nin zoruyla İvan edebiyat toplantısına gitti. Goggol'un Palto'su üzerine hararetli bir tartışma vardı eski dostların arasında. İvan sadece anlamsız gözlerle onlara bakıp, votka içmeyi tercih etti. Tipik bir Alman-Rus'u olan Sergei Pavloviç, İvan'a "Sevgili dostum, Gonraçov'un
Rus Edebiyatı 2Kitabı okudu
İşte şimdi karar vermek zordu: Şaka mı yapıyordu, yoksa gerçekten duygulandığı için mi böyle davranıyordu?
Sayfa 67Kitabı okuyor
591 syf.
8/10 puan verdi
❝Heidegger, Tekniğe İlişkin Soruşturma'da Yunanca'daki aletheia kavramına ilgi çekici bir bakış fırlatır: Lethe sözcüğü Yunan dilinde 'unutuş' anlamına gelmektedir, alethes ise 'hakiki, doğru'. Anlaşılan o ki, hakiki bir Yunanlı olan 
Platon (Eflatun)'a göre de alethes, esasında 'anımsanmış anlamına geliyordu; ve
Lord Arın (2)
Arın dokunuşuna sesli bir şekilde, "Merhaba." dedi. "Sen çok daha güzelsin."
"Adın ne?" diye bu defa sesli bir şekilde sordu Alin. "Arın." Onu daha önce hiç böyle gülümserken görmemiştim. Hem büyüleyici hem bulaşıcıydı. "Lord gibi mi?" diye şaşkınca sordu kız. "Lord gibi," dedi Arın göz
ikisi arkada. Onu bir yıl kadar önce düşümde gördüm. Konuşkan, çok akıllı, sevecen
de bir köpek. Tıpkı o ünlü, popüler filmdeki gibi. Köpeklere bayılırım, özellikle de
dalmaçyalılara. Düşümde, gerçek hayatta da var olduğunu, hatta bana çok yakın bir
semtte yaşadığını, kararlılıkla peşine düşüp onu bulursam memnuniyet duyacağını,
acayip derecede iyi arkadaş olacağımız, her konuda mükemmel anlaşacağımız
kanaatinde bulunduğunu söyledi. Ben de ona hemencecik inandım. Ne yazık ki böyle
bir zaafım var. İnsanlara da, hayvanlara da inanıveriyorum. Söylediklerinde,
savlarında, tutum ile davranışlarında, bana bulundukları garip taahhütlerde akıl
mantık aramıyorum. Söylemesi ayıp kendim son derece dürüst biriyim, ‘’Herhalde
başka herkes de öyledir,’’ diye düşünüyorum. Üstelik hiç de öyle olmadıklarını
domuz gibi biliyorum. Yabancılara kanıvermek, iyimserlik hissiyle derhal
inanıvermek hoşuma gidiyor; varsın aldatsınlar, iyi niyetimi sonuna kadar suistimal etsinler, ben gene herkese aldanır biri olmaktan vazgeçemem, kendime şüpheciliği yakıştıramam. Kurnazca hal ve hareketlerim yoktur. Çoğu yaratılmışı tutkuyla seviyorum. Onlara gerçekten mi’ diye sormaya yüzüm tutmuyor. Utanıyorum. Kalplerini kırmaktan korkuyorum. Onları küstürüp kendimden uzaklaştırmak en büyük kâbusum. Kimseyle küs, mesafeli kalamam, hiçbir canlıya soğuk, kırıcı davranamam. Onların da bana o şekilde muamele etmelerinden çekinirim. Alıngan, kuruntulu bir adamım.
