Kaç bin kelime okudum
Kaç yüz cümleye dokundum, bilmiyorum. Bildiğim, her defasında alıp başımı gidiyorum. Kayboluyorum.
Muhtemeldir ki;
"Ben bu hayatta en çok kaybolmayı seviyorum."
Can Yücel
"Yazmadım seni daha,
Sevmeye ayırdım tüm zamanları,
Yazmaya bu yüzden vaktim olmadı.
Ben düşünmeye başlayınca seni
-Ki bu bir önceki düşünmenin sonundan çok öncedir
İnan ki dağlar, taşlar, inan ki bulutlar, yağmur ve kar
Toprakla su ve gökyüzü, güneş ay ve yıldızlar
Onlar da benimle birlikte
Ve onlar da benim kadar seni düşünürler...
Hep dalgınım bu günlerde
Saati cezveye koyup yumurta tutuyorum,
Bir gün takvime bakmasam yılı unutuyorum.
Aklım başıma gelmiyor, başıma çarpmadan dallar
Yolda yürürken dalıp dalıp gidiyorum.
Nisan'a kaç var diyorum saati sorarken.
Hiç böyle olmamıştım.
Bilenlere sordum ; 'aşk bu' dediler..."
Hep dalgınım bu günlerde
Saati cezveye koyup yumurta tutuyorum,
Bir gün takvime bakmasam yılı unutuyorum.
Aklım başıma gelmiyor, başıma çarpmadan dallar
Yolda yürürken dalıp dalıp gidiyorum.
Nisan'a kaç var diyorum saati sorarken.
Hiç böyle olmamıştım.
Bilenlere sordum ; 'aşk bu' dediler.
O sabah, Ara Güler'in Galatasaray'daki evinin kapısı çalındı. Ara Güler, kapıyı açtığında şaşırdı. Karşısındaki, kırk yıllık arkadaşı Orhan Kemal'di.
Orhan Kemal hiç bu saatlerde gelmezdi ziyaretine. Şaşırması o yüzdendi.
Onu içeriye buyur ettikten sonra, "E, hayrola?" demekten kendini alamadı.
"Ara, biliyorsun ki, gidiyorum..." diye açıkladı Orhan Kemal..
Biliyordu Ara Güler: Birkaç güne kadar Bulgaristan'a ciddi bir ameliyat için gidecekti kadim arkadaşı.
"Oğlum, ne olur ne olmaz..." diye sürdürdü Orhan Kemal. "Bakarsın dönmeyiveririz gittiğimiz yerden!"
Ara Güler karşısında durmuş, bir şey söylemeden, dikkatle yüzüne bakıyordu.
"Gitmeden önce şöyle birkaç resmimi çeksen diyorum..."
Ara Güler sabahın yumuşak ışığını kaçırmak istemedi. Hemen Leica'sını boynuna astı. Yedek makaralar aldı yanına. Birlikte İstanbul'un sokaklarına vurdular...
O gün saatler boyunca gezdiler, değişik yerlerde poz poz resimlerini çekti üstadın.
Orhan Kemal gitti ve dönmedi!
İçine doğmuştu, evet...
(Fotoğraf: Ara Güler'in objektifinden Orhan Kemal)
o divâneliğin ardından, ne yazık
uslandığıma inanmıyorum
sanki “o” öldü de içimde ben böyle
yorgun, sessiz ve bomboşum
daima soruyorum aynaya üzgün
ben kimim artık, gözünde neyim
ama aynada görüyorum ki, eyvah
önceden olduğum gölge bile değilim
o Hintli rakkaseler gibi nazla
dans ediyorum üzerinde kendi mezarımın
yazık ki bu viraneyi
Beni Güzel Hatırla
Beni güzel hatırla
Bunlar son satırlar
Farzet ki bir rüyaydım esip geçtim hayatından
Yada bir yağmur sel oldum sokağında
Sonra toprak çekti suyu kaybolup gittim
Beklide bir rüyaydım
Senin için..
Uyandın ve ben bittim
Beni güzel hatırla
Çünkü sevdim seni ben her şeyini
Sana sırdaş oldum dost oldum koynumda ağladın
Yüzüne vurmadım hiçbir