"yatakta oturuyordum bitkin, öylece dalıp
gitmiştim düşlerin gözlerine usulca
geçiyordu düşüncelerimin kayığı
dünyaların sınırlarını
günler geçti ve ben artık bilmiyorum hangisiyim ben?
o pek mağrur görünen mi
yoksa ezelden beri mağlup olan mı?
verdiğim sözü tutamazsam
bu defa öldürür bu keder beni
oturup bekleyeceğim
elbet bir gün gelir geri"
Üniversite 2 deyken ramazan akşamı bir konsere gitmiştim . Telefonum kapalıydı (burda haksizdim) yurda geldim bizimkiler aradı bir sürü sitem normalde de güvenleri yoktu daha da güvensizlik oldu hâlâ konserde değil de başka yere gittiğimi düşünüyorlar. Bu güne kadar da yalanım dahi olmamış aileme .
şubat - 29.bölüm giriş sahnesi (tayfa)
kenan: okula giderken… ben de okula gitmiştim, 8.4'ten evvel. işte okula giderken, 3. sınıfta öğretmen hayat bilgisi yazılısında yaprağın görevi nedir diye sormuştu.
çimen: sen ne cevap vermiştin?
kenan: dalından düşmemektir demiştim.
hayvan: vay be! yaprağın görevi daldan düşmemektir.
kenan: sıfırı çakmıştı hoca.
zımba: ne biçim
Günaydın. Ait olmak ne tuhaf şey. İnsan günün akşam olacağını, haftanın, ayın, mevsimlerin biteceğini ve ölümün geleceğini bilse bile ait hisseder bir yerlere, bir şeylere. Ya da öyle zannediyor, özgürlüğünü yok ettiğini fark etmeyerek: "Uzun zamandır aynı kaldırımları çiğniyormuşum gibi geliyordu bana, kesin hiçbir nedenim olmasa da
Cemal Safi ve Ganire Paşayeva
