Koca bir felaketten çıktık, hayatta kalmış olmanin henüz şokunu atlatamadan mücadele etmeye başladık, kaybettiklerimizi bile henüz hissedememisken... Eksildik, yarım kaldık, hirpalandik. Bunca şeyin içinde gözyaşlarımizi içimize yük ettik ayakta kalacağız diye, koca bir şehrin yok oluşuna öylece izleyici kaldık.. Bir çok şeyi "son kez" yaşamışız farkında olmadan.
En yakın arkadaşlarımdan birinin enkaz altında nasıl kaldığini dinlerken ablasindan ağladım ilk defa, hüngür hüngür .. Asla toparlanmayacagiz dedim. Dağıldık, tüm sevdiklerim farklı yerlerde. Bir araya gelsek sarilsak sanki düzelecek herşey.
Hatay'da su an hiç bir sokağın adı yok ve iyileşmeye nerden baslayacagimiza dair hiçbir fikrim de yok..
Gün gelecek aklımdan hiç çıkmayacak olan sey bu süreçte kimler yanımdaydı, kimler yokken geldiler ve varken gittiler ! Deprem bende milad oldu. Yıllarca farkında olmadan çok insan biriktirmisim ne mutlu bana dedim ❤️
Dilerim daha fazla eksilmeden, iyikilerin artacağı yeni baslangiclar yaparim 🙏☘️