Biri gider ve kalan herkes birbirinin gözünün içine bile bakamayacak halde kalır.
Ne giyerse giysin sırtı üşür mü insanın ?
Dağını kaybetmek böyle bir şey olsa gerek. Hayatın getirdiği rüzgarlara karşı savunmasız. Ulu orta öylece.
Okur Takip Önerileri
Üzülüp derdini derdim yaptığım insanlar iyileşerek hayatına devam etti. Ben perperişan kaldım.
Yalnızlık
Yalnızlığın sonu yoktur. İstediğin zaman yalnız kalmak dünyanın en güzel duygularındandır kendini bilen insana. Yalnızlaştırılmak öfke patlamasına sebep olur.
Hep yanında olan birini toprağın altına koyduğunda ise buna yalnızlık demek bile kafi gelmez. Tanımlayamadığım algılayamadığım bir hissizlik ve hisler ağı çizgisi. Bir oradasın bir burada. Ama en çok da yalnızlık ve özlemde.
Öylesine söylenmiş kelimeler bile başkalarının acısına nasıl da tuz basıyor. Nasıl da yakıyor...
Kendime Dair
Hayat bazılarına adil davranmıyor. Mesela bana. Sorunlarla, kayıplarla mücadele edip duruyorum fark ettim ki insanlar da bana sorunlarını anlatıp bir iki saat sonra o kişiler değil gibi mutlu mesut paylaşımlar yapıyor. Bana mı acıyorlar ?
Ben gibi de olabileceklerini düşünüp daha mı sıkı tutunuyorlar hayata ?
Ben olar için kötü günlerinde sığınacakları liman iyi günlerinde beğeni yağmuruna tutacak arkadaş.
Kendi hayat yolu cam kırıklarından ibaret bir arkadaş.
Sadece senden konuşunca rahatlıyor kalbim. Geriye kalan tüm zamanlar ise "bağrına taş basmak " deyiminin nasıl da tüm duygularıma karşılık geldiğine şaşırarak.
3 yıl tümörle savaş, epilepsi ile savaş tam her şey yoluna girince de kalp krizi geçir. Bu ne ?
Tüm tahlillerin temiz çıksın. En ufak bir şey için bile hastaneye git. Ama bir gün uyanama bile . Tüm mücadelenin bittiğini ve yeniden doğduğunu hissettiğin an en güvende olduğun yerde hayatın bitsin. Sonra çekip git.
Ya bu mücadeleye eşlik edenler , ya kalanlar ?
Sonsuz bir yarım kalmışlık hakim artık hayatıma...
Telafisiz, afsız koca bir boşluk.
Sindiremiyorum .
"Her şey yolunda çok mutluyum " diyip de ertesi gün uyanamamasını sindiremiyorum.
Mutsuz sonlara
Gözyaşı kurur mu insanın ?
Kururmuş...
Sessizce de ağlarmış insan.
İşe giderken de yemek yerken de çalışırken de ağlarmış insan. Gözyaşına gerek yokmuş. Kelimelere gerek yokmuş. Hayat iki türlü de akarmış .
Yas arka planda çalan fon müziğinden ibaretmiş. Asla susmayan asla bitmeyen özlemle kurduğun tek bağ...
Ve hayat asla mutlu sonları yazmazmış. Ya da bizim nasibimize hep mutsuz sonlar düşmüş.
