Ufalıyor alışkanlığın zincirini,
Nicedir beklenen göçebe sıçrama;
Ve uzun süren kış uykusundan,
O vahşi soy yine açıyor gözlerini dünyaya.
Sayfa 1Kitabı okudu
Tüm yalnızlıkları mümkün kılan
Birileri olmalı ya da kalbini
Kederle onaran bir göçebe
Biliyorsun ben hangi şehirdeysem
Yalnızlığın başkenti orasıdır
Sayfa 28Kitabı okudu
Doğa ve İnsan
Anadolu'ya gelen eski göçebe* (dergide göçebe denilmiş fakat konargöçer denilmesini tercih ederim) Türkler de yüce dağların, ağaçların güçlü ruhlar barındırdığına inanıyor, onları Gök Tanrı'nın yeryüzündeki varlığının göstergesi olarak kabul ediyordu. Eski Türklerin inanışına göre, ağaçların da bir ruhu vardı ve gece ormandan geçerken, onları haberdar etmek için ağaca vurulurdu (Bugün bazılarının nazar değmesin diye tahtaya vurma alışkanlığı da bu geleneğin bir devamı). Türk mitolojisinde, hayat ağacı olarak kabul edilen "evliya ağaç", Tanrı'ya kavuşmanın bir yoluydu ve çoğunlukla meşe ve ardıça atfedilen kutsal ağacın küçük bir dalını bile kesmeye kimse cesaret edemezdi.
Sayfa 24Kitabı okudu
Türkmen adı eskiden yoktu. Türk yüzlü göçebe ulusların hepsine düpedüz Türk denilirdi ve her aşiretin kendine özgü bir unvanı vardı. Oğuz boyları kendi vilayetlerinden çıkıp Maveraünnehir ve İran beldelerine geldikten sonra burada çoğaldılar. İklimin tesiriyle bunların şekilleri Taciklere benzemeye başladı. Ama Tacik olmadıklarından Tacikler bunlara Türkmen dediler; yani Türk-mânend (Türk'e benzer).
Sayfa 22Kitabı okudu
Sonra içime ve hatta dışıma kapandım.Küsmek gibi bir şey.Bir çeşit gölge fesleğeni.Bir çeşit olmayan hayat.Zaten hiç bir şeyi kararında bırakamamak ve ortasını bulamamak gibi bir sorunum var benim.Epeyce göçebe yaşadım,sadece iki valizim oldu.Bir yığın insan tanıdım ama hep yalnızdım.
Didem Madak
Bir göçebe kuş gibi
Bir sarsak berduş gibi
Alıp başımı gitsem ...
