Zihni hâlâ, bir yığın belirsiz, karmakarışık, dal budak salmış romantizmle, lanetlenmiş dağlar, karanlık ormanlar, gökgürültüsü ve top sesleriyle dolu fırtınalar ve savaşlarla dopdoluydu; yüreği melankolik, sıska züppelerle, biraz tombulca genç kızların yaşadıkları o Alınan pathosuyla burkuluyordu (gök mavisi çiçekler, bulutlar arasına gizlenmiş ay, erden nişanlıların mezarları, akşamları at gezintileri vb.).
Gök Mavisi Top
Yıllar önceydi, mutluydum, kendimdim ve mutluydum ama farkında değildim. Ne çocuk sayıldığım ne de çocukluktan tam olarak çıktığım yıllardı. Çoğunlukla yalnız olduğum, kendimi yalnız hatırladığım yıllar. Gerçekte de böylesin aslında: yalnız, yapayalnız.
Sayfa 15
