Benden gitme çabanı özlüyorum.
Gözlerin gibi kararıyor ruhum.
Bakıyorum geceye, sen hâlâ
bal porsuğu gibi orda.
Haksız bir gidişin olsa benden,
kimse şaşırmaz.
Fakat aklım bu gidişi asla almaz.
Sen kimsin, gidiyorsun?
Yüzünde bir ifade, sakladığın herkesten.
Akşam olsa şaşırmam.
Gündüz uykusunda bir düş gibisin.
Sana sarılıp anı
Elsa'nın Gözleri
Öyle derin ki gözlerin içmeye eğilince
Yansıdığını gördüm orda tüm güneşlerin
Oraya sığınışını bütün ümitsizlerin
Öyle derin ki belleğim kayboldu içlerinde
Bulanık bir okyanustur kuşların gölgesinde
Sonra birden hava açar ve değişir gözlerin
Bulutları biçer yaz eteğinde meleklerin
Maviden de mavidir gök buğdayların üzerinde
Mavi
Sayfa 70 - Pdf
Orda sen oldukça Burda ben Gamlı bir şiirin uyaklarıyız
Gözlerine aşina olduğum günden beri
Ben artık geceye sesleniyorum
Düşe kalka
Yorgun argın
Derbeder
Yapayalnız
Duruyorum ; yanlış anlaşılıyor
Her hücremde bir inkılâp
Her gönlümde bir mâhitab
Evim harâb ; ömrüm hârab
Ne ay kaldı ne de mehtâb
Gök bulanık ; ufuk silik
Gene de mağrur ve dimdik
Yürüyorum ; mezarım oluyorsun ansızın.
Sayfa 61 - Timaş Yayınları ,3.Baskı,2023Kitabı okudu
Günaydın. İnsan sevdiğini kırmaz, derler. Ne tuhaf, hâlbuki bu çağda hiç kimse kırmakta tereddüt etmiyor. Aragon'un o şiirini anımsatıyor "severken kıranlar": "...ve kırar göğsüne bastırırken sevdiği şeyi"* Zannederiz kırmadan, kırılmadan yaşamak mümkün değil sevgili okur. Bu da bizim talihsizliğimiz. Var olun.
* 
Cemal Süreya