İki kişilik yalnızlık…
Yaşanmış bir öykü…
O öyküden yola çıkılarak yazılmış bir roman…
‘Sözleri bitmiş’ bir çift…
“İlk yıllar ne güzeldi!” diye düşünen, mutsuz bir kadın…
“Yalvarırım beni dinle!” diyen bir adam…
Karı kocanın arasına giren kara bir gölge…
Birbirine yabancılaşan, karanlığın dehlizlerinde birbirini kaybeden iki insan…
Ve yavaş yavaş çöken, “iki kişilik yalnızlık”…
HER KADIN KENDİ AĞACINI TANIR
Sana geldiğimde
Kanatlarını,
Siyah taşlarla örülmüş
O ıssız şehrin üzerinde açacak,
Bulduğum bir ağacın dallarına tüneyecek
Ve acıyla bağıracaktım.
Her kadın kendi ağacını tanır.
Uçtum o gece.
Karanlığın girmeye korktuğu şehri geçtim.
Gölge olmayınca ruh yalnızdı. Uludum.
Önce ikinci sınıf evlat, daha sonra gelin kimlikleri içinde ezilen kadın, anne olduktan sonra aile içinde giderek güç kazanmaya ve çocukları üzerinde egemenlik kurmaya başlar. O denli ki, birçok ailede görünürde baba tarafından alınan kararların asıl sahibi annedir, ama durum babanın erkeklik rolüne gölge düşürmeyecek biçimde yönetilir. Kararı anne verir, baba ilan eder.’
‘…Bu yönden değerlendirildiğinde, toplumumuzda aile yapısının biçimsel olarak babaerkil, ama gerçekte kapalı bir anaerkil yapıya sahip olduğu bile söylenebilir.’
Tanrım , Doğunun ilk görüntüsü ne kadar güzeldi ! Çöl ozanlarının övecekleri bir kadın: yüzü güneş, saçları gölge, gözleri pınar, bedeni fidan, gülümsemesi serap !
Sayfa 164Kitabı okudu
