Loş ışıklara, ezgilere ve yağmura bağlıydık. Fakat buna karşın yine de birbirimizden ebediyen ayrıydık.
Aramızda anlaşma yoktu, sözler yoktu. Bizi yalnızca benliğimizdeki ruhun sınırında yanan küçük nöbetçi ateşinin garip kızıllığı birbirimize bağlıyordu.
Hayatı o kendine göre, ben kendime göre görüyor ve yanlış anlıyorduk. Dilsiz, sağır, kör olmayan dilsiz, sağır, kör gibiydik ve bu yüzden de daha çok yoksul, daha çok ilişiksizdik.
