Öncelikle bu bir psikoloji kitabı, roman diline çevrilmiş diyebiliriz. 3 ana başlık altında ilerliyor romanımız; 1. Bağlanma kuramı 2. Doğal ebeveynlik 3. Kazanılmış güvenli bağlanma. Bunları öğrenmek geliştirmek için süper bir destek kitabı. Şimdi gelelim ben bu yola nasıl düştüm. Kendi yaşantımın sonucu bazı eksiklerim, bazı halledilmemiş sorunlarım, içsel arayışlarım ve kendimi bulma isteğim bu kitaba yönlendirdi hayat beni. Hepimiz zaman zaman boşluklar, kızgınlıklar, ne yapacağını bilememe, önünü göremem hallerimize bürünüyoruz. Öfke patlamaları ve donma eylemleri benim beynimin nöronların da sıkışıp kalmıştı. Bunun hiç biri benim suçum değildi yetiştirilmiş olduğum tarzdı. Şöyle söyleyebilirim daha çok anne ve çocuk üzerinde nasıl güvenli bağlanma kazanılır ona yönlendiriyor. Üzerimde fazlasıyla etkili olduğunu söyleyebilirim. Kitap 2 bölümden oluşuyor. İlk bölümde eşiyle ve annesi babasıyla olan iletişim şeklinden. İkinci bölümde ise nasıl düzelme yolunda ilerleniyor size onu gösteriyor. Sonlara doğru beni biraz sıktı diyebilirim gerek kitabın dili gerekse konular tekrar ediyor oluşu fazlasıyla sıkıcıydı. Kitabın ismi dikkat çekici özellikte buna değinmeden geçemeyeceğim. Işığın yolu yani ana karakterimizin Ayşenur’un kızının ismi Işık. Ayşenur kızını kendi gibi olmaması için aynı zamanda içsel bir yolculuğa da çıkıyor. Kitabın ismiyle uyumu bu yüzden hoşuma gitti. İnsanın içinde bir şeylerin uyanması için gerekli olan şey aslında aşktır. Bunu söylerken ben bile kendime inanamıyorum. Realist bir insanım dışım farklı içim farklı genelde içimi göstermeyi sevmezdim son aylardır çok farklı bakış açıları elde etmiş bulunuyorum. İçimde adete bir Babalar ve Oğullar çatışması yaşandı. Kitabı okurken içimde uyanan katman katman açılan hisler oldu. Her yeni açılan bölümde farklı bir yönümü keşfettim. Sonrasında yorgun düşüp uyuyakaldığım ve kendime geldiğim zamanlar oldu. Bir bölümden sonra artık mutluluğu nerede aramam gerektiğini, mutluluk denen şeyin ne olduğunu, çok uzun zamandır ne bende ne çevremde, ne bu site de kalmadığını gördüm. Peki içimizin boşlukları nasıl aşkla tamamlanıyor. İnsan başka bir varlıkla güçlü olmayı seni anlayan ve dinleyen insanın olması gerektiğini yoksa senin katılaştıran tüm özellikler seni ona bağlayıp hapsediyor. Yumuşaklık dediğimiz noktamız sanırım bizi de en çok yaralayan yer. Fakat sevgi daha başka bir özellik bence aşktan daha güçlü bir özellik size verildiği zaman almayı beklemiyorsunuz veya geri dönüş olmadan da sevgi sizi ayakta tutabiliyor. Bu yüzden her şeyin dengesi ve dengede olabilmek için önce kendi iç huzurumuzu düzletmeli sonra karşıdakinde suçu aramalıyız. Size her zaman ayna olabilecek biri olması dileğiyle…