Geçmişte yaşanılan travmalar insan dengesini merkezinden bozarken, hassas teraziler misali dengeyi sağlayabilen kaç kişiyizdir? En ufak dertte(?) yerle yeksan olmayı becerebilen bizler geçmişi,bugünü unutabilmeyi başarabilir miyiz? Hangi güç kuvvet , sinir sistemimizde ki dengeyi dengeleyebilir? Bizim kendimizden başka kimseye ihtiyacımız yok. Kendini bilmenin, kendine inanmanın, kendinle başedebilmenin romanı bu.
Bir paragraf şöyle bitiyordu; "Misillemede bulunulmaması muazzam insancıl bir başarıdır." Bu cümle dengenin ta kendisi. Umarım ben de bir gün dengemi bulurum. Kendim gibi dengesizlere selam olsun.Yalnız değilsiniz...