2020’de Bir Dava adlı eseriyle Orhan Kemal Roman Armağanı’nı kazanan Ayhan Geçgin’in 2011 yılında yayımlanan romanı Son Adım, geçen yılın son okumalarından biriydi benim için. Yazarı daha önce Uzun Yürüyüş adlı kitabını okuyarak tanımıştım. Son Adım’ı da Aralık ayının son günlerinde birçok farklı açıdan ilgiyle okudum. 🏔 🏔 🏔 Öncelikle yazarın bu kitapta “sen” anlatıcıyı tercih etmesi ve bunu ustalıkla kullanmasına şapka çıkarıyorum. Zira çok sık rastlamadığımız bir anlatıcı türüdür ikinci tekil şahıs ve okurla metin arasında sanki üçüncü bir kişi varmış hissiyatı oluşturur. Ama Ayhan Geçgin, bu anlatıcı tekniğini öyle bir kullanmış ki romanın daha hemen başlarında o mesafe ortadan kalkıyor ve siz ana karakter “Alisan”ın (Ali İhsan) karışık zihninin içinde buluyorsunuz kendinizi. Bu, karanlık, yalnız, hayatta neyi beklediğini bilmeden askıya asılmış bir giysi gibi bir şeyler olmasını bekleyen ama beklerken de bu bekleyişin saçmalığını bilen bir adamın zihni ve yazarın muazzam bir etkiyle yaratmayı başardığı bu atmosfer aynı zamanda romanın geneline hâkim. 🏔 🏔 🏔 Bütün bunlara ek olarak, yazarın maharetle alt metinde sakladığı (ama yayın evinin arka kapak yazısı için seçtiği alıntıyla anlamsız bir şekilde açık ettiği) bir toplumsal ve politik teması var romanın. Romanın son 40-50 sayfasında yüzünüze atılmış bir tokat etkisi yaratan bu kısım öyle güçlü ki son dönemde bu denli bir dehşeti bu kadar edebî anlatan başka bir metin okumadım. Yazarın, baştan beri okuyucuya izini sürdürdüğü durağanlığı bıçak gibi kesen bu kısım, her ne kadar politik bir içeriği ağır bir şekilde anlatıyor olsa da, romanın konusunu tam olarak oraya çekmiyor kanımca. Bence arka kapaktaki buna dair vurguya rağmen roman hâlâ yapayalnız bir adamın hayattaki anlamı arama hikâyesi. 🏔 🏔 🏔 Son söz olarak on yıl önce yayımlanmış bu romanın hak ettiği ilgiyi görmemiş olması çok üzücü diyerek bitiriyorum.

Son AdımAyhan Geçgin · Metis Yayıncılık · 2011291 okunma

·

181 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.