Günay: "Çıldırmış insan topluluğu ve onlara bakakalanlar": Çıldırmış insan topluluğu ve onlara bakakalanlar Kötünün, kaosun, tartışmanın, vasatın yükselişe geçtiği ve iyi niyetle yola çıkanların susuz kaldığı bir devir geçiyor gözlerimizin önünden. Ve alkışlanabilmek uğruna durumu daha da vahim hale getirenlerle çevrelenmiş durumdayız. Kimsenin kimseyle kıyaslanmadığı bir toplum içinde tehlikeli olmayan her şeyin; herkesin herkesi fazlasıyla umursadığı bir yerde rotasını nasıl da vahim bir yola döndürdüğünü kavrıyoruz. Bir kısmımızın -bu anlamsız tablo karşısında kendini kaybetmemenin gururunu yaşamak şöyle dursun- farkındalıklı olmanın ne kadar hastalıklı bir şey olduğunun üzüntüsüyle huzursuzlandığı da aşikâr. Ben de, böyle gerçekçi gözlerle etrafıma odaklanınca ve "kıymetsiz kıymetlilere" gözlerim fazlasıyla takılınca Oğuz Atay gibi "Ne işim var bu dünyada benim?" serzenişleriyle köşeme çekiliyorum aniden. Bu sanal dünyanın dönüşünü, uzay boşluğuna açılan penceremden izliyorum uzunca süre. Yani çemberin içinden dışına adımlıyorum hızlıca. Kendime yetmek, kendimi iyi etmek ve üretmek için; dünyamı güzelleştirebildiğim, kendimi zenginleştirebildiğim kadar derine çekiliyorum. Hâlâ mahreminin bozulmasına izin vermediğim yegâne hayatımın, bir yerlerinden çekiştirerek genişlemesini, genleşmesini ve düzgünleşmesini sağlıyorum. Küçücük bir telefon ekranındaki dikdörtgen hayatlar gözlemleyerek geçirmediğim günlerimi çoğaltıyorum. İyi geliyor. Okuyorum bolca, kendime notlar çıkarıyorum.

Kötünün, kaosun, tartışmanın, vasatın yükselişe geçtiği ve iyi niyetle yola çıkanların susuz kaldığı bir devir geçiyor gözlerimizin önünden. Ve alkışlanabilmek uğruna durumu daha da vahim hale getirenlerle çevrelenmiş durumdayız. Kimsenin kimseyle kıyaslanmadığı bir toplum içinde tehlikeli olmayan her şeyin; herkesin herkesi fazlasıyla umursadığı bir yerde rotasını nasıl da vahim bir yola döndürdüğünü kavrıyoruz. Bir kısmımızın -bu anlamsız tablo karşısında kendini kaybetmemenin gururunu yaşamak şöyle dursun- farkındalıklı olmanın ne kadar hastalıklı bir şey olduğunun üzüntüsüyle huzursuzlandığı da aşikâr. Ben de, böyle gerçekçi gözlerle etrafıma odaklanınca ve "kıymetsiz kıymetlilere" gözlerim fazlasıyla takılınca Oğuz Atay gibi "Ne işim var bu dünyada benim?" serzenişleriyle köşeme çekiliyorum aniden. Bu sanal dünyanın dönüşünü, uzay boşluğuna açılan penceremden izliyorum uzunca süre. Yani çemberin içinden dışına adımlıyorum hızlıca. Kendime yetmek, kendimi iyi etmek ve üretmek için; dünyamı güzelleştirebildiğim, kendimi zenginleştirebildiğim kadar derine çekiliyorum. Hâlâ mahreminin bozulmasına izin vermediğim yegâne hayatımın, bir yerlerinden çekiştirerek genişlemesini, genleşmesini ve düzgünleşmesini sağlıyorum. Küçücük bir telefon ekranındaki dikdörtgen hayatlar gözlemleyerek geçirmediğim günlerimi çoğaltıyorum. İyi geliyor. Okuyorum bolca, kendime notlar çıkarıyorum.

Sayfa 14Kitabı okudu

Masa Dergisi - Sayı 22 (Kasım 2018)Masa Dergisi

··

30 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Günay