Alışmak...
Benimde başıma geldi. Sevgili eşimi kaybettiğimde biraz yanlız kalmak için tarlalara gider,bir ağaç dibine yığılır, ağlar, Tanrı'dan yardımını ister, ona saçma sapan şeyler söylerdim. Dallarda gördüğüm, böceklerin kemirdiği sıçanlar gibi olmak, ölüp bu dertten kurtulmak isterdim. Ve nezaman başkalarının hoş, narin eşlerini yanlarına aldıklarını ve onlara sarılmış olduklarını düşünsem sopamı yere deli gibi vururdum. Okadar kendimi kaybetmişdim ki yemekten içmekten kesilmişdim. İnanmazsınız belki ama bir kafeye gitme fikri bile midemi bulandırmaya yetiyordu. Fakat işde günler günleri kovaladı. Kış geçip bahar geldi. Yaz gidip sonbahar geldi. İçimdeki bu acı ufak ufak, parça parça azalıp bitti. Daha doğrusu dibe çöktü nede olsa bişeyler kalıyor... Hani insanın yüreğine taş oturur derler ya, işte öyle bir şey.
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.