İyi ki de değiliz bence, öyle olsaydık hayâlimizdeki insanın kendisine değil de hayâlimizdeki insanın hayâlindeki kendimizi sevmeye çalışıyor olmaz mıydık ? "Ben senin hayâlindeki insan değilim" dediğimizde aslında karşımızdaki kişinin düşüncesinden çok kendimiz hakkında olan düşüncemizi söylemiyor muyuz ? Ya da "sen benim hayâlimdeki insansın" dediğimizde karşımızdaki insanı hiçe sayıp kendi düşüncelerimizle şekillendirmiş olduğumuz "kendi hayâlimizi" sevmeye çalışmıyor muyuz ? Gerçekten karşımızdaki insanı mı seviyoruz yoksa bizi seven insanın bizde sevdiklerini sevmeye çalışarak kendimizi mi sevmeye çalışıyoruz ? Aklımda deli sorular...