Amerika, Vietnam’a ilk bombayı 8 Mart 1965’te attı. 1973’ün Ocak ayına kadar süren kısır döngünün başlangıcıydı bu. Savaşan Amerikalı askerlerin savaşmak için hiçbir nedeni yoktu. Bilmedikleri topraklar vardı önünde, kendi topraklarından binlerce kilometre uzakta olan. Ve bilmedikleri diğer şey Vietnam’ın buna yabancı olmadığıydı. Bir dünya savaşında atılan bombalardan daha fazlası atıldı o küçük ülkeye. Duyulan tek ses silahlara ait değildi. Tecavüze uğrayan kadınların, askerleştirilen çocukların da sesleri vardı. Hissedilen tek koku kan da değildi. Sömürünün, zehirli gazların da kokusuydu. Savaş nihayete erdiğinde geride biraz kül, biraz toprak vardı. Gelenler ülkelerine dönmüştü oysa, tam da başkalarının ülkesini başlarına yıktıklarında. . Sonra pek çok Vietnamlı Amerika’ya göçtü. İntikam için değil; yaşayabilmek için. Onlardan biri de küçük bir oğlan çocuğuydu. Ailesiyle bu koskoca ülkede fark ettikleri ilk şey sadece silahların renginin olmadığıydı. Sarı benizlileri kolaylıkla öldüren insanlar, onlarla aynı mahallede yaşayamıyordu. Ve o çocuğunun annesinin adı Rose’du, okuma bilmeyen Rose, oğlunun uzunca bir mektup yazdığı.. Yeryüzünde parladığı an sönüp yok olan yıldızlar gibi muhteşem olan anları yazdığı bir mektup.. Oğlan çocuğu büyüdü. O mektuba kadar çok şey yaşadı. Sarı teni yetmezmiş gibi bir de pembe bir bisiklete bindi. Ne sarıdan vazgeçti, ne pembeden.. Onca morluğa rağmen. . Ham bir metin bu. Vahşi hatta. Zincirinden boşanırcasına yazıyor Vuong. Ama öfke yok satırlarında. Cümleleri akıyor bir kaba, kap doluyor.. İlk harften son noktaya dek okur da doluyor. Karakter dışlandıkça siz de ezilip büzülüyorsunuz.. Umarım yolunuz kesişir bu kitapla. Bunu gerçekten isterim. . Diğer eserleri Night Sky With Exit Wounds, Burnings ve No’yu sabırsızlıkla bekliyor olacağım.