Yılmaz Özdil okuyanlar bilir. Kitaplarında isimler vardır. Onları anlatır. Bu kitabında da öyle yapmış. Yalnız bu sefer bir milleti anlatmış iyisiyle, kötüsüyle.. Öyle yerler var ki kitapta düşmanın insanımıza yaptıklarını anlatan... Mesela gazeteci Ruşen Eşref'in kaleme aldığı su satırlar " Tarihin hiçbir devrinde, dünyanın hiçbir yerinde ,şu yollarda gördüğümüz kadar toptan bir yakıntı yıkıntı görülmüş değildir. Evler barklar, camiler, dükkanlar, bağlar, bahçeler bir uçtan bir uca düşman eliyle yok edilmişti. Dil dil alevler, savrum savrum dumanlar... Anadolunun yeniden elimize geçen bölgeleri, kara bulut çekirge baskınından sonraki tarlaya dönmüştü. Hele Alaşehir... Aman Yarabbi. Öylesine talan edilmiş ki, tırnakla yolunmuş yüzlere benziyor. Ah hele... Başı yemenimsi bir şeyle şöylecene örtülü, saç örgüleri omzuna dökük, göğsü bağrı açık saçık; namahrem görmeden, sokak sokak yalınayak koşar gibi dolaşarak, her kucağa eğilip 'Adilem Adilem' diye seslenen, sonra durup cevap alacakmış gibi etrafı dinleyen, sonra yine 'Adilem Adilem' diye arana dövüne başka bir köşeye, başka bir yola seğirten o ana! Sesi kulaklarımdan hiç gitmeyecek." Kitapta canımı sıkan kısımlardan biri esir kamplarında insanlarımızın yaşadıkları , filme konu olması gereken, yazılması çizilmesi, araştırılması gerekenler... Okurken yer yer gözlerimi dolmasına sebep olan ; iyi ki bu vatanın evladıyım dedirten Son Cüret mutlaka okunmalı.

Son CüretYılmaz Özdil · Sia Kitap · 20202,977 okunma

·

4 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Yeliz