"Perdeleri iki yana, radyonun sesini de iki alt kattan duyulacak kadar açtım. Ben o kadın olmaktan korkuyorum. Hani şu, pencereye yastık koyup tüm gün sokağı seyreden, evin içinde bakacak bir şey bulamadığından sokaktan gelip geçenlere bakan, şanslıysa gün içinde iki selam alıp veren, olur da biri tam penceren altında durursa ona laf atan, ocakta yemeği olmayan, sabahın ilk saatinden akşam iş çıkışına kadar gamsızların gamsızı gibi, pencere çiçeklerinden çok daha az dikkat çekerek, artık tüm mahallenin onun orada durmasına alıştığı, komşuluk ilişkilerini camdan cama sürdüren o çok tanıdık, hepimizin az çok bildiği, alıştığımız için garipsemediğimiz ama aslında günün yarısını uykuda diğer yarısını orada geçirdiği için son derece tuhaf bir başkaldırıya imza atan o cam kadını olmaktan korkuyorum."
Sayfa 208 - KarakargaKitabı okudu
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.