“...Anne ve babalarımız da bize sevmeyi öğretmişlerdir. Onlar bizim ilk öğretmenlerimizdir ama her zaman en iyi öğretmenlerimiz değildirler. Biz, anne ve babalarımızın kusursuz insanlar olduklarını düşünebiliriz oysa. Çocuklar daima anne ve babalarının kusursuz olduğu inancıyla büyürler ve bir gün bu zavallı insanların kusursuz olmadıklarını anladıklarında düş kırıklığına uğrayıp üzülür ve onlara büyük bir öfke duyarlar.”
•
["Onları kendilerinden aşağı görürler çoğu zaman, bunu fark ettiklerinde ise sanki öğretmenine saygısızlık yapmayı ilke edinmiş bir çocuk gibi utanmazlar. Utanmaz."]