"Çarpım tablosu antik çağdaki Tanrıdan daha bilge ve daha mutlaktır, hiçbir zaman, anlıyor musunuz hiçbir zaman hata yapmaz. Çarpım tablosunun düzenli ve sonsuz yasalarına göre yaşayan numaralardan daha mutlusu da yok. Ne tereddüde ne de hataya yer vardır. Doğru tektir, doğru yol da tek: bu doğru iki kere ikidir ve doğru yolu ise dörttür. Eğer mutlu ve ideal bir şekilde çarpılmış bu ikiler herhangi bir özgürlüğü düşünmeye başlasalardı, yani açıkçası hataya düşselerdi bu, saçma olmaz mıydı..?"...(Çarpım tablosunu da tanrı yarattı)))
"Ve mutluluk... Nedir sonuçta? Arzular birer işkence, değil mi? Ve mutluluk hiçbir arzunun kalmaması demektir, değil mi? Bunca yıl mutluluğun önüne artı işareti koymak ne aptallık! Ne beter bir önyargı! Mutlak mutluluğun başına elbette bir eksi, hem de semavi bir eksi konmalı!"...(Çoğu duyguyu olayı hatta en küçük düşünce parçasını bile yazar matematiksel düşünce ile açıklamaya çalışmaktadır))...Yazarın son söz yerine devrim,entropi üzerine düşüncelerini ilgiyle okudum bazı düşüncelerine katılmakla beraber bazılarına katılmıyorum ama hayat(evren) romanın sonunda söylediği gibi(roman karakterimizin komşusu)sonsuzluk yok eğer öyle olsaydı maddenin içinde ki yoğunluk sıfır olması gerekirdi!...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.