Yoksul bir aileden gelen ve anne sevgisine bile muhtaç bir çocuğun sevgiyi arama serüvenine şahit oluyoruz. Kimse tarafından görülmeyen kadının sadece bir kişi tarafından görülmek isteme çabası… Bilinmeyen kadın, bir adam tarafından fark edilmek için yıllarca uğraşmış olmasına rağmen Ruhsuz R. ye kendi ruhunu farkettiremeyince ölümünden bir kaç saat önce ona bir mektup yazma kararı alır ve Bay R. Ye gönderir. Çarpıcı ve keskin bir giriş, klasik aşk hikâyesinin ötesinde bir konu…
Bilinmeyen kadının sevilmeme korkusu, vazgeçişi, ümitsizliği ve aşkı sevdiği adamsız yaşama çabası… Bilinmeyen kadın o kadar iyi tanıyordu ki sevdiği adamı, artık bilinmeyeceğini kabullenmişti hatta ondan bir parçayı yine ondan habersiz, sevgisiyle adeta taparcasına büyütüyordu.
Bedeni pek çok kişiye ait olmuştu ama ruhu asla. Bu nasıl bir aşktı? Ya da bu saplantılı davranış aşk olarak nitelendirilebilir mıydı? Peki, Bay R. cidden bu kadar ruhsuz muydu? Defalarca aynı kadınla karşılaşmasına rağmen bedeninin ötesini, kalbini göremiyor muydu? -Hala aklım almıyor- Her iki karakterde birbiriyle kapışacak derece hastalıklı. Bu da hikâyeyi daha okunur kılıyor.
Her zaman ki Zweig yine kısacık bir metinle bir ton duyguyu hissettirip bişeyleri sorgulatmayı başarmış . Galiba yazarın en sevdiğim özelliği bu; okura olaylardan daha fazlasını vermesi. Herkesin kolaylıkla okuyabileceği bir hikâye -ki gördüğüm kadarıyla okuyanda çok. Umarım daha da olur.
Benim puanım ; Kalabalık bir metroda ayakta bile okurum oldu.
