Karanlıkla birlikte dayanılmaz bir yalnızlık ve dehşet duygusuna kapıldım. İlk kez olarak Çukur’u ve sakinlerini düşündüm. Bunun da ardından Uyku Denizi’nin kıyıları ve bu kadim binanın gölgelerini mesken tutan o daha da korkunç Şey aklıma geldi. Neredeydiler? Merak ettim ve bedbaht düşüncelerle ürperdim. Korku bir süre için beni pençesine aldı ve Dünya’yı saran soğuk karanlığı yırtacak küçücük bir ışık huzmesi için çılgınca ve anlaşılmaz dualar ettim.
Sayfa 107
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.