Ne kadar sürede okuduğuma bakılırsa yavaş ilerleyen bir romandı diyebilirim. Ama biliyorum ki bu aylar sürmesi için geçerli sebep değil :d Kitap fazla durağan ilerlediği için az da olsa zorluyor okurken. Bazı yerler hafif sıkıcı ilerlese de her şey hayatın içindeki gerçeklerdi. Yani demek istediğim Nbc izlemeyi seven bir kişi bu kitabı da severek okur :)) Beni en çok etkileyen kitabın dili oldu. Sanki sürekli şiir okuyor gibiydim. Çok büyük bir ahenkle yazılmış, okurken büyüleniyor insan.) Kitap göçebe olmayı tercih etmiş bir beyin yaşamı, görüşleri hatta bir nevi günlüğü gibi. Üç bölümün ilk iki bölümünde kentten köye gelmiş ve o coğrafyayı benimseme arzusu taşıyan kültürlü bir adamı görüyoruz, buuuu yazarın ta kendisi. İlk bölümde evliliğin, sadakatli kalabilmenin zorluğunu anlatıyor evlerine çalışmaya gittiği bir aile aracılığıyla. İkinci bölümü pek hatırlamıyorum sorry ( son bölümde göçebemiz inzivaya çekilmek istiyor ve kendini dağlara taşlara sürüklüyor. Üstelik artık gezgin bir göçebe olabilmek için oldukça yaşlı. İkinci bölümde tanışmış olduğu bir çiftin evine gidiyor konaklamaya ve bence esas hüzünlü günler burada başlıyor. Evliliğin ne kadar zor ve hatta belki gereksiz olduğunu düşünen beyimiz yalnızlığa geri dönmektense bu aileyle kalmayı istiyor. Gel gör ki aile göçebeyi vermis olduğu para için evde tutuyor :( sanki çaresi kalmamış gibi yeniden dönüyor doğaya. Üçüncü bölümde soyut bir anlatıma yer verilmis ve yazarın düşünceleri çok daha açık yansıtılmışti, bu da onu daha etkileyici kıldı. Hayvanlar, bitkiler, yeşil ve mavi çok güzel ama yine de göçebe bir yaşam tarzı çok zor. Yalnızlık bana korkutucu geldiği için göçebeye karşı derin bir üzüntü duyuyorum. Böylelikle, duygu aktarımının ustalıkla yapıldığını da söyleyebilirim. Betimlemeler sayesinde göçebe olup gezdim tabiatın bağrında :)

GöçebeKnut Hamsun · Timaş Yayınları · 2020524 okunma

·

132 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.