Bazı ayrılıklar vardır ki ölümden beterdir.
Tükenir insan.
Sevdiğinin başına gelecek şeyler ürkütür onu en çok.
Ayrılık gönüllerde hep bir yara ve sızı.
Kader, der insan, kader.
Sevdiğinden hiç ayrılmasa insan.
Sonsuza dek ve muhabbetle baksa.
Kartal bakışlı gözlerden çıkan ışık aydınlatsa sonsuza dek.
Geleceğe yürüse Payitaht'ın kadim varlığı.
Düş değil gerçek olan bu direnç.
Ne çetin bir savaş.
Ne az biliyor insan.
Ne büyük ne güçlü bir iman,
Bütün varlığın ile seni sarıp sarmalayan. Allah'a sunacağım.
Susmayacağım mizanda,
Ben diyeceğim,
Ben şahidim.
Ben bilirim.
Hem de en iyi bilenim.
Allah'ım!
Her nefesinde seni allah bilerek yaşadı.
Koca sultan, "Evet Paşam, seni neden biliyorsun!" derken ayağa kalkmıştı. Yüreğim ağzıma gelse de belli etmemeye çalıştım:
"Tahmin ediyorum Hünkarım," derken sesim titredi.
"Hakkını helal et dostum."
Kendimi daha fazla tutamadım. Gözyaşları içinde, önlenemez bir savruluşla bir yerden bir yere sürükleniyormuş da güçlü bir dala tutunmak istercesine Hünkarıma sarıldım.
Sayfa 175Kitabı okudu
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.