kitabın kapağını gözyaşlarıyla kapattım... ah be maria, ah be raif... şu an içim duygu yüklü. aşırı akıcı ve dramatik. keşke daha önce okusaydım demiyorum çünkü her şeyin bi zamanı var bunu biliyorum.
hayatımız aşkı aramakla geçer ama bulunca, kafamızda yaşamak istediğimiz gibi yaşayamayız, haykırmak istediklerimizi söyleyemeyiz. halbuki söylesek, içimizi döksek belki her şey daha güzel olacak. geriye ne yaşanmamışlıklar ne de kafada dönüp duran, çıkmak için yalvaran sözler karşılıksız kalıcak... kitap tek cümleyle ruhuma dokundu... okumadan önce böyle hissediceğimi bilmiyordum. hala ağlayasım var:’d içimde vicdan azabı gibi bi duygu var, nedenini bilmediğim. ama tam da zamanına denk geldi.