Stefan Zweig’in kendi kendine bulduğu, hiç yaşamamış, filmi çekilmiş, ‘Yaratık’ diye tanımladığı karakteri. Leporella. Köylü ve zihinsel engelli bir kadının, tek bir duyguyu yaşadıktan sonra başlayan dönüşümünün leziz bir anlatımı aslında ama ‘Yaratık’ tanımı beni çok rahatsız etti.
Finalin biraz hazin bitmesi beni bir parça üzse de bekliyordum aslında bunu. Aslında acaba şöyle olabilir miydi diye kendinizin bile devam ettirebileceği bir yapısı var.
Crescenz çok farklı bir dünyaya götürecek bizleri desem, abartmış olur muyum? Emin değilim. Yani anlatılan kurgu ne bileyim aslında çok tatmin etmiyor ama hikayenin anlatılış şekli bir etkileyicilik sunuyor insana. Leporella’nın acayip para biriktirip zerre harcamaması da çok tanıdık geliyor bana, neyseee...
Keyifli akşamlar diliyorum..
