Geçen senelerde kitaba ilk başladığımda ilerleyememiş bırakmış, elbet okuma zamanım gelir diye düşünmüştüm. Geçenlerde elime alıp alıp bıraktım okumayıa cesaret edemedim (başka okuyucuların bıraktım okuyamadım çok sıkıcıydı tarzında yorumlarına maruz kalmış ön yargı engeline takılmıştım) neyse ki iki gün önce kitabı elime aldığımda devami geldi ilk başladığımda okudugum sayfaları tekrar okumama luzum yoktu

Nazan Bekiroğlu o mekanları o şahısları tasvirleriyle zihnime nakış nakış işleyişine hayran kaldım. Kitabi elimden bıraktığımda nerdeyse üçte biri bitmişti bu sabah saat altı gibi elime aldım kuşluk vaktinde kitabı bitirmiştim son kısımlar hariç su gibi akıp gitti. Sanki Mücellâyla beraber bede ömür tükettim. Yıkılmışlık, ümit kırıklığı değilde hayatı kabulleniş dinginliği düşündürüyor insani kabullenmekten başka çaresi varmıydı ne yapabilirdi veya yapmalımıydı?Yazar Yusuf ziya dışında neredeyse hep kadın karekteleri tek tek işlemiş ayrıca genç Cumhuriyetimizin acı tatlı dönemleri kitap boyunca karekterlerimizle beraber akıp gidiyor ara sıra karekterlerin hayatından geri çekilip şöyle dönüp maziye bakıveriyorsunuz...