Mücellâ

Bir güzel hayatın daha penceresi aralandı ve sonuna gelip, pencere kapatıldı.
Kitap Nazan Bekiroğlu'nun kalemine göre biraz basit kalmış sanki. Konu, yazı hiçbir sıkıntı yok hatta dönemin siyasetine de ışık tutan, keyifli,hüzünlü, güzel bir kitap olmuş. Fakat ben Nazan Bekiroğlu'ndan Nar Ağacı'nı okuduğumda daha da çok etkisinde kalmıştım. Kelimeleri daha seçkin, cümleleri daha vurgulu, insanın içini sızlatan türdendi.
Kitabımıza gelecek olursak:
Kitapta annesi tarafından büyütülen ve hayatı Karayemiş ağacının dışına taşmamış olan Mücella Hanım'ın yürek burkan hikayesi anlatılıyor. Onun yaşadığı şeyleri aslında çoğu kez anneanneler, teyzeler vs. size hep anlatmıştır ama bazen yarısından sonrasını dinleyesiniz gelmemiştir. İşte burda da devreye Nazan Bekiroğlu'nun anlatımının güzelliği giriyor. Cümleleri doğru seçen insan, hep dinlenen insandır.

Kitap benim çok hoşuma gitti. Okumak isteyenler, okumak isteyip ne zaman okuyacağını kestiremeyenler bir kitap öne alabilirler.
KEYİFLİ OKUMALAR ;))

Tam olarak düşüncelerimi nasıl aktaracağımı bilemiyorum çünkü Mücella gerçekten çok farklı bir kitaptı. Nar Ağacı'ndan sonra pasif kalıyor gibi geliyor ama bir düşününce zaten Mücella da öyle değil mi ? Daha konu itibariyle, Mücella'nın hayatıyla, geride kalışıyla, bastırdıklarıyla zaten durağan şeyleri okuyoruz. Bu nedenle "Çok sıkıcı, okumayın" tarzı yorumları ciddiye almadan önce bunu aklınızda bulundurun.

Mücella içimizden; çevremize baksak yüzlerce Mücella var belki de. Sadece yalnızlık olarak da düşünmemek lazım; insan kendinde arka plana ittiği şeyler ile de Mücella olabilir. Kitabı güzel yapan da bu, her şey o kadar gerçek ve somut ki, yaşayarak okumak kaçınılmaz.

Nazan Bekiroğlu'nun da dilinin en sade olduğu eseri bu. Süslü cümleler yok, zor anlatılar yok, akıyor gidiyor. Ona rağmen cümleleri büyüleyici...
Bilmem sadece bana mı oldu ama kitabın her bir cümlesini hüzünle karışık bir huzur içinde okudum, gözüm cümlelerde gezinirken yüzümdeki kırık tebessümü hissettim... Tavsiyemdir, okuyun :)

Ve "Mücella"...

Kitaplığımın bir köşesinde, öyle mahzun bekleyen, ve nedense hep daha sonraya sakladığım Nazan Bekiroğlu'nun Mücellası, artık benim de okuduğum kitaplar arasındaki yerini aldı.
Nar Ağacı ve Mimoza Sürgünü'yle kalbimdeki yerini bulmuş olan Nazan Bekiroğlu bu kez 1920-1970'li yıllarının Türkiyesi'ni ve unutulmuş kumaşların, kokuların ve itiyatların içinde kaybolmuş Mücella'nın hikayesini kaleme almış.
Dönemi anlatmadaki maharetini bir kez daha kanıtlayan Nazan Bekiroğlu, 1970 li yılların siyasi ve toplumsal konularını satır aralarına işlemeyi ihmal etmemiş.

Ve kitapta geçen şu satırlar Mücella'nın ve aslında "hayatı seyretmekle yaşamak arasında gidip gelen" bütün kadınların yaşamını özetliyor.
"Her şeyi ciddiye almaya yazgılı, yalnız ve mutsuz ama mutsuzluğunun farkında bile değil, kendi içinde bir nabız atarak çoğalıp duran bir kız çocuğu ile kuruyup gitmiş yaşlı bir kız arasında yaşanması her zaman için olası bir sahneydi bu. "

Ve benim için ise Mücella, yalnızlığımı paylaştığım satırların arasına saklanmış bir hüzündü.

Nazan Hoca’nın elimde okumadığım beş kitabı var ama ben tercihimi son kitabından yana kullandım çünkü yazar bu kitabında dilinde sadeleşmeye gittiğini, herkes tarafından anlaşılmak istediğini söylemiş. Ben de bu yüzden önce Mücella’yı okumak istedim. İyi ki öyle yapmışım.

Mücella 1920-1970 yılları arasında yaşayan hiç evlenmemiş, annesinin gölgesinden çıkamamış bir kadın. Kitapta doğumundan ölümüne kadar Mücella’nın hayat hikâyesini okuyoruz. Bu arada onun çevresindeki insanları tanıyor ve Türkiye’nin yıllar içindeki değişimine de tanık oluyoruz. Ben nostalji seven bir genç olarak (Evet 28 yaşında biri olarak kendime genç diyorum :-)) kitabı zevkle okudum ama bence bu kitabı orta yaşlı ve yaşlı olanlar, yani kitapta anlatılan dönemleri yaşamış olanlar çok daha severek okuyacaklardır.

Kitabı tek kelimeyle anlatmam istenseydi hüzünlü kelimesini seçerdim. Kitabın başından sonuna kadar sayfalara bir hüzün sinmiş. Mücella’nın hayatı yeterince hüzünlüyken ben Yusuf Ziya ve Suna’nın hikâyesinden de çok etkilendim. Hatta kitap okurken kolay kolay ağlamayan ben Yusuf Ziya’nın Suna’ya yazdığı mektupta gözyaşlarımı tutamadım. Mücella’yı okuyun. Seveceğinize eminim.

Mücella/Nazan Bekiroğlu
Kitap bitti şükürler olsun. Düşünüyorum da daha önce beni bu kadar zorlayan bir kitap oldu mu diye? Yok hayır olmadı,ömrümden ömür gitti okurken,bitmek bilmedi ve boğaldımmm:)bir fenalık bir afakan bastı sormayın.
Yazarın nar ağacı isimli kitabı var birde elimde,zamanında almışım şimdi kitaplığımda duruyor ve pekte güzel bakışmalarımız olmuyor kendisiyle. Ne zaman alır okurum bilemiyorum. Bu kitabın etkisini uzun zaman üzerinden atamam sanırım unutmalıyım yoksa okuyamam.
Gelelim konusuna ve neden bu kadar sıktığına;kitabın ilk başlarında bir annenin kızına yapmış olduğu baskılar yasaklar ve aşırı korumacı tutumuyla karşı karşıya gelmek,beni geçmişe götürdü bu sebeple oldukça sıkıldım,hatırlamak istemedim. Sonrasında kahramanımız Mücella fakat onun dışında herkesin hikayesi gibi yazılmış,okurken acaba ne zaman Mücella'nın başına bir şey gelecek diye bekliyorsunuz ama yok. Sayfalar sayfaları kovalıyor ama yok herkes kitapta payına düşeni alıyor ama Mücella'da kıpırtı yok. Kitabı uzun tutmak kaygısı mıdır bilmem ama o kadar çok dolandırılmış ve yazar kendini tekrarlamış ki bunalıyorsunuz okurken. Yeter artık bu kitap neden yazıldı dediğim anlar çok oldu.Bir kız çocuğunun doğumundan başlayıp ileriki yaşlarına kadar geçen bu süreçteki anne ve çevre baskısını konu edinmiş yazar. Konu aslında ilgi çeken ve gerçekten ülkemizin dinmeyen yaralarından biri fakat yazarın akıcı bir dili yok ve dediğim gibi kitabı uzun tutmak kaygısı sürekli kendisini tekrara yol açmış. Neyse söyleyeceklerim bunlar bunca uyarıma karşın alıp okumak istiyorsanız siz bilirsiniz:)sonra demedi demeyin:)
Bu kitabı okumakla zaman kaybetmeyin ve çok değerli eserlerde kendinizi kaybedin derim...
Kitapla ve sevgiyle kalın...

"Unutmak affetmektir. Aşkın olduğu yerde açılmaz affın kapıları. Oysa kalbim tanık, sen beni affettin. Ama sen yine de affetme beni ne olursun. Ne olur bana karşı da bir kırgınlığın olsun.”

Sonu beni okuduğumda çarpılmışa döndüren, ağlatan hiçbir karakter içimi Mücella'nınki kadar burkmamıştı. Bizler hep Mücella'nın başına bir şey gelmesini bekleyerek okuduk bu kitabı o ise bu beklentiyle bir ömür doldurdu . Evet Mücella belki karayemişin dışına hiç çıkmadı ama hiç de kalp kırmadı Mücella.Filiz ondan küçük olmasına rağmen kendisinden önce evlendiği için hiç gönül koymadı ona aklından bile geçirmedi. Küçük yaşta babasını kaybeden kitapkurdu Nazlı'nin sırtını sıvazladi , okula giderken saçlarını ördü. Nazlı ise ilerde yazar olarak önceki yazdığı efsane olan kitabından sonra belki de sönük kalacağını bile bile hatırladığında içini ısıtan sıradan Mücella'yı eşsiz kıldı . Bu da hayatın hoş bir cilvesi olsa gerek...
Ve bu kitapta ; daha önce pek çok kez işlenmiş konuda farkını ortaya koyduktan sonra sıradanı bile bir çırpıda okutan Nazan Bekiroğlu'nun üslubuna tekrar tekrar hayran kaldım ve aynı zamanda dedim ki ışte yazarlık bu olsa gerek:)

Nazan Bekiroğlu'nun müthiş anlatımı ile, her ne kadar durağan bir konu işlenmişse de sıkılmadan okuyacağınız bir kitap. Sade bir dille anlatılmış anne ve kızının hayatı. Ve mutlaka kendinizden de birşeyler bulacaksınız, küçücük de olsa birşeyler...
okuyun derim.

Nazan Bekiroğlu'nun okuduğum ilk kitabı Mücella. Sınavlar yüzünden uzun zamandır elimdeydi sonunda bitirebildim. Kitabı pek akıcı bulmadım ama okurken pek çok şey öğrendiğimi ve yazarın ne kadar başarılı olduğunu düşünüp durdum. Nazan Bekiroğlu'nun dili gerçekten çok güzel, iyi ki yazar olmuş dedirtiyor.
Kitapta Yusuf Ziya'nın aşkından çok etkilenmiştim. Yusuf Ziya'nın Suna'ya yazdığu mektubu okurken içimden bir şeyler koptu sanki. Çok duygusal bir mektuptu gözlerimin dolmasını engelleyemedim. Mücella'ya gelince ne kadar temiz kalpli ve ne kadar pek çok şeyi yaşayamamış olsa da hiç isyan etmemiş olması çok güzeldi. Şaşırtıcı derecede sakin olmasına bazı bazı şaşırmadım değil. Ama onu Mücella yapan da bunlardı belkide.
Nazan Bekiroğlu'nun kitapları arasında dilinin en sade olduğu kitabının Mücella olduğunu okudum yorumlarda. Bu yüzden diğer kitaplarını gerçekten çok merak ediyorum, en kısa zaman da okuyacağım.

okuduktan sonra bir burukluk bırakır geride. kelimelerin ustaca kullanımı, olayların yavaş ama tatlı tatlı akması yönüyle klasik bir bekiroğlu romandır ama üzülürsünüz işte koşması gereken yerde duran, durması gereken yerde koşan mücella'nın hikayesine.

Öncelikle kitabı çok beğendim.Nazan Bekiroğlu Trabzon ve çevresini çok iyi tasvir etmiştir. Dönemin şartlarını okuyucuya çok iyi bir üslupta aktarmıştır.Kadınların güçlü yanlarını ortaya çıkarmıştır.Kendi ayakları üstünde duran çocuklarına bakan bir çok kadın kitapta yer almıştır.kitabı okurken büyük bir istek ve arzu ile Mücella 'nın yuva kurmasını diledim fakat bu dileğim gerçek olmadı ama bu kitabı okurken büyük zevk aldım.Herkesin çevresinde bir Mücella vardır.

Kitap, yazarın hayatının bir kesiti olarak sunulan Trabzon'un cumhuriyet Tarihi dönemi hikayesini işlemektedir.

Eski Trabzon evlerinde başlayan hikaye, dünya savaşını, Almaya'ya göçü 1960 darbesini sağ sol olaylarını apartmanlara geçişi kısaca Türkiyeyi etkileyen önemli ne varsa hepsini içine alıyor.

Güzel keyifli bir roman. Tavsiye ederim.