1923'teki hiperenflasyonu sadece Versay Antlaşması'nın bir sonucu olarak görmek yanlış olur. Almanlar tabii ki olayı böyle görmeyi tercih ediyor, savaş sonrası dönemde, savaş tazminatı yükünün sürdürülemez bir cari açığa yol açtığını, bu açığı finanse etmek için mark basmaktan başka seçenek olmadığını ve enflasyonun markın değer yitirmesinin direkt sonucu olduğunu savlıyorlardı. Bu açıklamaların tümü parasal krizin ülke içi politikalarda aranması gereken köklerini görmezden geliyordu. Weimar vergi sistemi sadece vergi ödemeyi reddeden üst gelir grupları arasında yeni rejime karşı güvensizlik olması nedeniyle değil, aynı zamanda kamu kaynakları dikkatsizce harcandığı, özellikle de kamuda faaliyet gösteren sendikalarla cömert maaş artışları yönünde varılan anlaşmalarda kullanıldığı için çatırdamaktaydı. Yetersiz vergilendirme ve aşırı harcamanın bir araya gelmesi 1919 ve 1920 yıllarında, henüz galip devletler tazminat tutarını belirtmemişken, net milli hasılanın yüzde 10'unu aşan inanılmaz açıkların doğmasına yol açtı.
Sayfa 87 - 1. baskı - Ekim 2011
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.