Azize Anne anlatmıştı, bir gün beş arkadaşıyla beraber o zamanlar Hacıbayram’da oturan bir veli hanımı ziyarete giderler. Otururlar, hâl hatır sorulur, sohbetler edilir, biraz sonra öğle ezanı okunur. Efendim derler bize müsaade, ev sahibi hanım, katiyen olmaz der, önce namazımızı kılacağız, sonra Allah ne verdiyse beraber yiyeceğiz. Öyle ısrarla
··
26 görüntüleme
Öne Çıkan Yorum
"Bu yaşanmış hikâye belki bazıları için basit, önemsiz olabilir ama ben öyle düşünmüyorum. Beni yıllardır düşündürüyor, ürpertiyor ve o yüz yaşındaki veli hanımın, sizleri katiyen göndermem Allah ne verdiyse beraber yeriz sözlerinde varoluşun özünü, yaşamanın sırrını görüyorum. Verebilmek, sadece verebilmek, Allah rızası için verebilmek, hiçbir art niyet gözetmeksizin, küçük hesaplardan uzak olarak en temiz duygularla verebilmek. Paylaşmaktaki o harikulâde güzelliği tadabilmek. İşte günümüzün sözüm ona çağdaş, ilerici, sözüm ona entel geçinen, aydın geçinenlerin bir türlü anlayamadığı, anlamak istemediği o harikulâde ince güzellik; verebilmek ve paylaşabilmek. Bu dünya yalnız bizim değil ki ve biz kalbimiz, kafamız Allah’la beraber olduğu sürece asla yalnız değiliz. Seviyoruz, seviliyoruz, güzelliğimiz bu yüzden. Ve biz sevdiğimiz kadar varoluyor, verdiğimiz, paylaştığımız kadar insanlaşıyor, güzelleşiyoruz."
Çok güzeldi Merve Hocam... Kalbin aradığı ışığı kendi niyetinde, asıl gücü ve şifayı teslimiyette bulması ve o ulvi çağrının en güzel rızık olduğunun farkına varması...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.