Hayatta başımıza korkunç şeyler geliyor ve onları yaşarken bize hiçbir anlam ifade etmiyorlar, sonunu bilmeden bata çıka ilerliyoruz. Tutunacak bir dal yok gibi geliyor insana. Böyle zamanlarda anneler varlıklarıyla çocuklarını yatıştırıyorlar. Kimse sizin için anneniz kadar çok endişelenmez ve o çekip gittiğinde dünya gözünüze güvensiz görünür, idaresi güçtür. Artık ona danışamazsınız, hayatınız sonsuza kadar değişmiştir. Doğduğunuz günden beri sizi tanıyan, neden ağladığınızı bilen, yeterince gıda aldığınızı bilen, canınız acıdığında söylenecek en doğru sözleri bilen ve iyi kalpli olmanız için sizi cesaretlendiren kişi yoktur artık. O katman gittiğinde çocukluğunuzdan geri kalanlar da onunla birlikte gider. Anılar çok farklıdır ve hiçbiri sizi onun dokunuşu kadar avutamaz. 
Sayfa 333 - EpsilonKitabı okudu
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.