Bana kalırsa dünyanın en zor işidir; şair olmak. Çünkü azığın; yalnızlıktır, ölümdür, aşktır, varoluşsal bir hüzün ve acıdır. Bir ömür heybende bunlarla yol alırsın, heyben yapışmıştır sırtına. Onu kimse senden alamaz. Şair olmak; her sabah yeniden doğacağı ümidi ile güne başlayıp, her günün sonunda kara bir toprağı kendine yorgan yapmaktır. Ölümseverdir bir şair: “Ey, yüreğimden hep ölüme doğan İsa! Haydi, yeniden çarmıha geril Bu son ölümün olsun Ve bir daha doğma!” der bu yüzden. Şair, babası öldüğünde, arkadaşları öldüğünde, yüreğindeki İsa defalarca gerilmiştir o çarmıha ve son kez elli beş yaşında bir kez daha gerilir ve çokça sözünü ettiği o aynalara bir daha bakamaz. Şair ölür ama şiirleri ile her gün yeniden, yeniden doğar. Ölümün en kolay yoludur belki de bir toprağın altına girmek. Ahmet Erhan, yaşayarak intihar eder. Bu intiharı; ölen sevdikleriyle, yaşamına intiharla son veren şairlerle, seçilmiş yalnızlığıyla, aynalarla, Akdeniz’le, Mersin’le, elleriyle beynine serpiştirdiği alkolle besler. Bu intihar öyle açgözlüdür ki, çok şey ister şairden. Neyse ki Ahmet Erhan şanslıdır, çünkü, Türkiye’de yaşamaktadır: “Ve Türkiye' de şair olmak Her ahval ve şeraitte gülünç bir şeydir Çünkü vatanın bütün kaleleri zapt olunmuş Ve bütün tersanelerine girilmiştir.” Kutuplarda çıkan yangına benzetir, yurdunda şair olmayı. Haksız da değildir. Seksenler öncesi ve sonrası dramlarla beslemiştir bu yangını. “Bugün de ölmedim anne.” şiirine de o acı günler yansır. Camları kırılmış evlerle dolu bir sokak çıktı önüme, Ahmet abi kafasını camdan dışarıya uzatıp bağırdı sonra: “Yine de gülsün isterim Şu pencerelerde Sokağı seyreden çocuk; Gülsün artık!” Şairin cehennemidir, dünya. Şiirler de, bu cehennemin orta yerinde bir ırmak. O ırmağın kenarında oturuyorum günlerdir, sırtım yanarken, yüzüme sular serpiliyor. Bir yanım ölüme, bir yanım yaşamaya susuyor. Aynı onun gibi. Hep bir sınıfa sokulmaktan bıkıyorum. Tüm kimliklerimden soyunuyorum, sadece insan oluşum kalıyor geriye ve yaşamayı seçiyorum, sonuna kadar yaşamayı… Şairler de, şiirler de en çok sevilmeye layık. Ahmet Erhan, içinde kağıtlar yeşertiyor, ben seviyorum. O hayatı sevdiği için özür diliyor, ben şair olduğu için teşekkür ediyorum. O kalemi ile kusuyor, ben yine seviyorum. O bir kendine tutunuyor, ben içimdeki bir şaire tutunuyorum. "Deliliğime kılıf olsun diye hep sarhoş gezdim." diyor, gördüğüm en güzel sarhoş olabileceğine inanıyorum. "Di’li geçmiş zaman" kullanmıyorum, çünkü şiirleri ile onu bir kez de ben doğuruyorum içimde. "KYBELE'nin son oğluyum ben Ki her gün yeniden doğarım Bu acılı çağlara, bu acılı çağlara."

Burada Gömülüdür 1. CiltAhmet Erhan · Kırmızı Kedi Yayınları · 20222,230 okunma

··

455 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sibel