Semiramis'e olan bakışın değişimi
Tarihsel Şarkiyatçılık yelpazesinin diğer yüzünde Edgar Degas'nın 1862 tarihli Semiramis Constructing a City adlı tablosu bulunuyor. Anlaşılan o ki hem Rossini'nin 1860 tarihli operası Semiramide hem de bu tablo Paris'teki Louvre Müzesi'ne getirilen ve Degas'nın görüp bir dizi taslak çalışmasını yaptığı, yeni gün ışığına çıkarılmış antik eserlerden ilham almıştı. Ancak tablo olağandışıdır, çünkü Babil'i ne açıkça bir sefahat şehri biçiminde betimler ne de Semiramis alenen erotikleştirilmiş egzotik bir kadın figürü gibi görünür. Degas arkeolojik bulguları ortamın detayları için bir ilham olarak kullanmaz. Bir irmak kenarındaki şehir manzarasıdır gördüğümüz. Roma duvar resimlerinde tercih edilen ortam perspektifi geleneği uyarınca, arka plandaki mimari yapılar soluklaşır. Ön plandaki mimari yapıların perspektif odaklı illüzyonu da Roma resmini anımsatır. Ilk bakışta Şarkiyatçı temsilden bu kopuş şaşırtıcı gelebilir. Semiramis ağırbaşlı ve vakardır, Babil'in bir kadın tarafindan kurulmuş bir şehir olarak betimlendiği bir sahnedeyse neredeyse cinsiyetsizdir. Toplumsal cinsiyet normlarının tersine çevrildiği Safocu Şark'a benzeyen bir yerde, kadınlardan oluşan maiyeti ona eşlik eder. Geç klasik gelenekte Semiramis şehvet düşkünü ve katil bir kadın biçiminde betimlenmişti. Natural History eserinde Yaşlı Plinius, Semiramis'in kendi atıyla da cinsel ilişkisi olduğunu ifade eder. Aslına bakılırsa bu temsillerde karşımıza çıkan, Sardanapalus'un betimlendiği tersine çevrilmiş bir dünyadır.
Sayfa 289
·
38 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.