Ölüme yakın bir Nietzsche' nin şiirsel iniltileri..
"Ben labirentinim senin"
"Ben hakikatinim senin"
Her eserinde şiir dili hâkimiyetine aşina olduğumuz Nietzsche, bu sefer her mısrası düşünceye iten dithyramboslarda başlı başına şiiri veriyor bize.
Şair Zerdüşt yine baş gösteriyor bazı bölümlerde, önsözde belirtildiği gibi daha karanlık.
Nietzsche'nin düşünsel izleri genel olarak her bölümde yine sivriliyor.
Aklını yitirmeye ramak kala bıraktığı bu eserin tadı dimağımda kaldı.
"kendinin tanıyanı!
kendinin celladı!
Neyi bağlamıştın kendine bilgeliğinin ipiyle?"
Kendini tanıyan her insan biraz meyilli değil midir altındaki tabureyi itmeye ?
