Fante'nin 1933 yılında yazdığı ilk romanı ama provokatif olduğu gerekçesiyle ancak 1985 yılında yayımlanabilmiş.Ana karakter diğer romanlarında da karşılaşacağımız Arturo Bandini. Ben Bandini'yi çok sevdim.Kendi kendine söylenmesini sevdim.(Biraz kendimden de bir şeyler buldum bu söylenmelerde)Genç yaşında omuzlarına binen yükün altında yalpalamasını anlatış tarzını,hissettiklerini tüm çıplaklığıyla önümüze koymasını sevdim.Çalışmak zorunda olan 20 yaşındaki gencin şartlar ne olursa olsun sürekli kitap okumasını sevdim.Hayallerindeki sınırsızlığı sevdim.Gerçekleşmeyeceğini bildiği uçuk kaçık hayallerin onu mutlu edip içindeki umut kırıntılarını beslemesini sevdim. "Bir sürü insan deneyip hepsinde başarısız olduktan sonra vazgeçmek üzereyim ki,birden bir fikir geldi aklıma;Tanrı'ya ya da başkalarına değil kendime dua etmeliydim."Arturo,koçum.Sevgili Arturo.Haksız yere ne kadar çok acı çekiyorsun evladım.Ama cesursun,Arturo.Yaptığın binlerce fethin izlerini taşıyan yiğit bir savaşçıyı anımsatıyorsun bana.Ne cesaret!Ne asalet!Ah Arturo ne kadar muhteşemsin aslında!Seni çok seviyorum canım Arturo'm yüce ve kudretli tanrım benim.Ağla öyleyse Arturo.Bırak aksın gözyaşların,çünkü zor bir hayat seninki,sonuna dek acı veren bir savaş ve bir tek sen biliyorsun bunu,sadece sen tek başına dövüşen harikulade savaşçı; gözüpek,dünyanın bugüne kadar eşini görmediği büyük kahraman."Topuklarımın üzerine çömelip kasıklarım ağrıyıncaya kadar ağladım.Ağzımı açtım ve acı acı böğürdüm,ne kadar iyi geldi,ne kadar tatlıymış ağlamak;bir süre sonra gülmeye başladım zevkten,hem gülüyor hem ağlıyordum,yanaklarımdan süzülen yaşlar ellerime akıyorlardı.Saatlerce ağlayabilirdim."

Los Angeles YoluJohn Fante · Parantez Yayınları · 2017517 okunma

·

27 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.